Önce seni sevmeyi öğrendim,
Sonra kaybedebileceğimi,
Öğrenmeyi hiç istemediğimse
Sensiz de yaşanabileceğiydi
-Onu da sen öğrettin...
beyninde nice düşünceler
yeni sulanmış toprak yoldan yürüdü
nereye ve neden gittiğini bilmeden
kendine geldiğinde en çok sevdiği yerdeydi
kuş cıvıltıları doldurmuştu yüreğindeki sessizliği
Yirmi İki Temmuz mevsim de yazdı
Durup göz ucuyla bizleri süzdü
Kimseye demedin bu da mı gizdi
Duydumki bizleri arar olmuşsun
Güneşe benzerdi yüzün büsbütün
Yine gönül koydun aklım zayoldu
Haber alamadım günler ay oldu
Dilim konuşamaz sustu lal oldu
Ömrümden bir ömür gitti bilesin
Bilmez misin bende nesin nicesin
Fena oluyorum gene bu günlerde
Memleketimden renkler aklıma düştükçe
Kaçmak istiyorum çevremden, kendimden
Herkesten ve her şeyden.
Yani nasıl tarif etsem size
buğulu gülüşlerle denize sarılırken ay,
yıldızlara doğru el sallardı pencerelerden
sırılsıklam sardunyalar…
limon çiçekleri dedi-koduya başlar
bir miskin edasıyla uzandığı yerden
hani ben düşüp sol bileğimi kırmıştım ya
öyle çok aradım ki o an seni ve bitimsiz sevgini
biliyorum öperdin alçının üstünden ve bak öptüm acımaz artık derdin
belki inanmayacaksın,
bir kaç gündür süren uykusuzluk nöbetim nasıl olmuşsa
o gece fikir değiştirmiş olacak..?
bir an seni gördüm,
uzak köşelerden birine yanlamasına oturmuşsun,
öyle bir zamanda gittin ki
ikinci şansı tanımak gelmedi içimden
üstü kapalı sitemler ediyormuşsun
anlamazmıyım sanıyorsun
öyle bir zamanda gittin ki
ağlamak lüksüm oldu
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!