sonbahar gitmekle kalmak arasında
sokakta bir kadın
saçındaki tarakla
gökyüzünü saçına bağlıyor
içimden bir ses
adımları hızlı at
acılarımla onardım o kayıp akşamı
karanlıkta iki köz gibi duran
gözlerinde sustu kuğular
o masalcı dağ başları kara bulandı
giri bir gökyüzü sustu gözlerinin siyahında .
bir alaca sincap ağaç kovuğundan uzatarak başını
yüzündeki gamze
gülüşünde güle dönünce gel
kirpiklerinle harlanan ateş
yüreğimde köze dönünce gel.
efkarımda sürüklediğin yerlerden
geri dönüyorum
zerre pişmanlığım yok
hiç bir şey olmamış gibi
beline sarılıyor sarhoşluğum.
şiirde acıdan yolunu ayran bir imge
Seni içime sığdırabildiğim kadar büyüktüm
Olup biteni anladıkça seni anlatabiliyordum.
Bir bağlantısallıktı aşk
Sevgimi yaratan sen
Ve ancak senle var olabilen ben
bahar gelmiş balam benim
gözlerinin rengini giyiniyor asmalar
ellerin dut yaprağı
yanakların turunç kokar
göğsün bereketli
ah bilmez miyim
ah bu şehrin sözüm ona yaşayanları
yükünüz ne kadar ağır öyle
hem kendiniz
hem gidenler için yakıyorsunuz ağıtları
geçmişte uyuyan bir eve
çocukluğumu ziyarete gittim.
işteymiş
gelir diye bekliyorum
başını okşayıp
hal hatır sorup döneceğim
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!