Özlem Çay Şiirleri - Şair Özlem Çay

çıt çıkmıyordu...
bu denli büyük gürültüyü
kimse duymamıştı...
çöken bir binanın enkazı bu!
yükü çok, gücü yok omuzların..
harabelerin tozu yaman olurmuş

umduğun yerden tutunursun
tutunduğun yer tutuşur.
savurur közünü
susadururken an,
çözülür yar makamı
kusadurur can.

hüsran eser kavruk tenin yeli
sözlerin sahrada tufan yeri,
yanlış adreste yanmış o kurşuni gözlerin
namlunun ucunda durmaya var mısın?

kursakta kuraklığın boy gösterir

var mısın uzun uzun susalım..
mesela bir asır!
yüzyıllar açılsın
kapansın önümüz de.,
ovalar da obalar kurulsun
sobalar yakılsın vadiler de

huzursuzluğu asıl yaratandı onlar;
pencere önü insanları!
ve düşmandı hep
kapı önü insanlarına..
düşmandı,
dışa açılırken onlar

telleri çatlıyor sesinin
duru tenini yırtıyor boydan boya
ve yayılıyor boylu boyunca.
korkuyor gözlerin!
çatlayıp çıkmazsa
işte o zaman kork,

sabaha karşıydı
sevişlerin me' takısına ermediği vakitti.
inzibatlardan kaçan bir dudak busesi
anarşist eylemler de açılan pankartın
dip notuydu,;
okunmayan, hiç görülmeyen...

düşüme ses giydiriyorum
sesime hece.
yağmur döküyor ince tınısı
şehrime gece çöküyor.
ağıt yakan sularda
ceketsiz soluklar,

yormadan git..
şehir zaten karışık.
taksi durağında bir genci vurdular.
tam on ikiden sağa kıvrılınca,
üçe vurmasına iki kala.
solu soluğunda kan kustu,

yağmurda sevdim seni
yağmuru sevdiğim gibi
ansızın bastıran
sağanağa müteakip,
gölgesine sığınmadan bulutun.