Özlem Çay Şiirleri - Şair Özlem Çay

nazenin bir ağıt,
omuzlarını geçip
yoluna serilen şimdi.
hasankeyf'i boğan suların ç/ağrısı..
öksüz köklerin talan,
sözlerin akdi yalan..

saatler karaya çalar
siyah sevdalar yağardı kente.
çok gözlü malikanelerin mutsuzluğu
tek odalı fakirhaneler de yeşermezdi.
öyle ya;
belgin ne zaman aşka düşse

...
tahtına sığdıramazsın tanımsızlığı
yanlış hecelediğim lisandı dünya,
telaffuz edemem görünmeyeni.
tinin de çelişki yumağı an
simgeleri çözsen de sen,

yüzü düştü gecenin..
semtin duvarlarından
zamansal kokular geçer şimdi,
han kapılarından
......yaban yalnızlıklar..

ışıkları söndür çıkarken
unutma.
şehir uyanır sonra.
çöker dört mahalleden
dört odanın kara kaytan bıyıklı
bıçkın amma bitkin soğuğu.

yağmur yağdı evet,
senden sonra..
durmadı.
gök kara çaldı.
ikiye ayrıldı.
taşkın oldu.

adını andığım sokaklarda
yandığımı görmüşler..
kül serptiğim yolların
gül döktüğünü görmemişler...

adını sakladığım satır aralarından

...sonra,
şehir, gündüz yükünden arta kalan,
son karmaşayı ağırlamaya başlar.
sonsuzluk sandığı o uçsuz bucaklığa karışmak,
karışıp kaybolmak isteyenler için..

meskûn mahâl değil
aklın meskeni.
resmiyet simokinini yırtıp gecenin
çapraz sorguya alıyor,
suçüstü yapmış bir lokma sözüm.
rüştünü ispata yelteniyor zifiri siyah,

buz kesmeye meyilli
müzmin mesafeler biriktiriyorum..
ellerim uzaklara yetmiyor,
biliyorum,
ve avuç içlerimin sıcaklığına sığınan
birkaç telaşlı,