Özlem Çay Şiirleri - Şair Özlem Çay

seni hatırladığımda
kabuğunda çatlayan
bir şiir ekiyor ellerim
yoksulluğun ortasında
başaklar büyüyor hece hece.

çocuk zamandan
seslendim sana,
henüz adımlarken hayatı
dizdiğim kuleler boyumu aşmadan.
salınırken salıncağın zincirleri

...
sessiz adımların ardından
ellerimle göğe bıraktım
___düş kuyruklu uçurtmamı.
usulca yükselirken sonsuza
zülfünden söktüğüm tel tel iplere,

gözlerimin mıh gibi takılı kaldığı anlardı sanırım,
zamanı tütsüleyip
gökyüzü bakracından
bulut sakinliği topladığım çağlarım..
büyüklerin dünyasından kaçıp
bayram sabahına uyanmış çocuk bir kalbe

sapsız bir bıçak gibiyim
gücenikliğimden düşen bin parça.
kahredici, ağır bir harf gibi şehir,
suskunluğundan kopan iki hece gece..
rüzgar geçiyor yanımdan
karşı kıyıdan sen

...
gittiğin de
ardından kelimeler yas tutacak.
tek tek dağılacak;
göğsüme can havliyle sığınan alfabenin
sola eğimli tüm harfleri..

gecenin,
zihnime demir attığı sahillerden
deniz kabuklarına seslenen,
şiir tuzları biriktiriyor
ellerim.
yanağımda

çarpıştığın çetin fırtınalar,
boğuştuğun şiddetli dalgalar,
eteğinden tuttuğun anlıar,
hafıza belleğinden silinir mi sandın?

dokuna işleyen arazlar,

görmemeli
mil çekip dağlamalı
yağmalanan gökte
yıldız vurup ağlamalı.
başım düğüm
düğüm düğüm zulüm

satır arasına sırlamış
sırlayıp harlamışsın sesini,
iki yaka da yaraya denk düşüp
zehirli bir düğüm atmışsın sesine..
...
feda diye heba etmişsin