Yücel Özkü Şiirleri - Şair Yücel Özkü

İNSANLIK ÖLÜYOR
İnsanlık öldü mü dedim
Dedi ki hergün diri diri ölüyoruz
Ekranlarda haber diye geçiyoruz
Dünya böyle olunca

IRAK
Tarif edemem bir bakışta
Telli turnalar gibi uçarı
Nazlı tutumuyla beklenmedik
Aydan düşmüş bir lavinya gibi

KAÇAĞIM
Ben bir sevda kaçağıyım
Doğduğumdan beri yoldayım
Kendimden biliyorum bunu
Ruhum bende kendini arar

KALAKALMAK
Bak şu feleğin işine canım
Bilinmez diyarlarda kalakaldık
Gönlümüz yaban eller sardı
Bakakalmak nasıl bir iş

KAYBOLDUM
Bu şehir üzerime çöküyor sessizce
Kalabalıklar içinde
Ardından günler akıp giderken
Bir kere daha kayboluyorum içinde

KAYISI
Açılır mevsiminde
Zerdali mevsimi bu
Dalında açılır
Kokusu taptaze

KEDER
Sabrımın mihenk taşı neylesin
Kiminle getireceğim bilir misin
Gönlüm her zaman sende
Kederimden sen varsın

KEHRİBAR
Kalbimim bir yanı özlem
Diğer yanı da bilinmezlikler sardı
Artık bu ayrılığa takatim kalmadı
Haykırmak isterim

KERVAN
Ben bir bahtı karayım
Dünyaya geldim geleli
Gülmedi yüzüm
Mutlu görünür

KIRIK DÖKÜĞÜM YİNE
İçimde kırık dökük hayallerim var
Kimse görmesin diye
Kırıkları, acıları
Gömdüm sessizce