Özlem Çay Şiirleri - Şair Özlem Çay

o çok sevdiğim atkımın
sıkışan düğümlerini çözdü ellerim.
sağır koltuğumun kör göç ucunda,
sabırlı ilmeklerin
ezcümlesini yaktım,
sarı çakmağın kızıl aleviyle..

son yağmurlar yağmamış,
yaprak yaş almamıştı dalında.
sokağın duvarında ki yazı
tamamlanmamış
sözcüklerin mevzileri
derince kazılmamışken daha,

buz kristallerinden
tuz yoğunluğuna karışıyor gün
ellerim de bir kaç bayatlamış hüzün
bükülmüş bir kıyıdan sesleniyorum
deniz kuşlarına,
henüz doğmamış eylüller sararıyor

biliriz,
gayrimeşru sayılır düşler.
güneşi zapt etmiş el
el, yaban katliamlar tuzluyor
hin diyor kin doğuruyor şafak
yarayı,sorgu kabukları tutuyor.

insanlar geçiyor;
kumral, esmer, sarı
uzak, yakın, ileri, geri,
kaldırımlardan hayat..

insanlar gidiyor;

alaca bir intizardır
karanlığın harbi
ve serabın karışırken zifre
zühre zehirdir diyemezsin..

yar yüzü fazla yeryüzüne

kepenklerini indirdiğim
içimin tozları,
gökyüzü çukurlarına sığınmış.
üstüm başım mürekkep,
bileklerimde şiir lekesi..
ne yana dökülse kurşuni kalem!

yalnız değiliz
suskunuz../

annemizin dilimize,
karşılık vermeyelim diye sürdüğü
acı biberin sızısı mı

bir gün telaşlı gitmeyecek o bulut,
şakaklarında beliren ışıltıya bakıp
istanbul gibi
......tutulacağım gözlerine..

hüzün cesetlerini katlayacağım bir gün,

soluyor musun?
yahut soluklanıyor musun
bir pencere kenarında?
yahut bir deniz kıyısında.?
istanbul'a karışıyorsun..
yahut konuyor musun galata'ya?