Özlem Çay Şiirleri - Şair Özlem Çay

gel seninle yaprak dökelim,
bir son bahar meydanına.
toprağın kadife tenine,
tütün sarısından sızan
devrimci gülüşler düşürelim..

ait değiliz,
dudağımıza ansızın takılan ıslığa,
bu esen rüzgara aldanan
babamın sesi değil
dağılan silik gençliğin
kırıntısı bu havalanan..

bakıp giderken ben
önümde akıp giden zamana,
batıp geçiyordu an
dokunmadığım uzaklar da..
tutuk kalmış ahvâli

susup,vedaya yeltenmeden
çekip gidiyorum
eminönünden bir vapur kalkıyor.
martıların çığlığında
üsküdarı dolu vuruyor.
gök yarılıyor orta yerinden

bak işte kuşlar da gidiyor,
ruhum da sakladığım
birkaç mor sümbülü de alıp gidiyorlar..

ıslanmaya hazır renkleri
usulca süzerek üstümüze,

üçe kadar say,
gidiyorum...
boşlukları hayat dolduruyor
gideni zaman,
ellerimde yirmiler soluyor
kalanı sayamam..

kutsadığım aynalardan geçiyorum
sırrını yüzüme kazıyarak.
manânın hükmünü kalbime
izlerini sadrıma sığdırarak,
kaşlarımın arasını yurt belleyen
o meçhul tahtı yıkarak

kaidelerin arasında
bükülmez bir çeliğim,
taş ustasının keskisinde
alaz çatlama..

çingeneler zamanı bu devrilen iklim

göğü yaktılar,
göğü !
on yedilik bir genci solundan vurup
soluğunu kestiler.
bilenmiş usturalarıyla
söktüler karanfil kokulu yüreğini..

bir kehribar molada
raflara diziliyken mayıs sözleri,
kaçını vurdum demir kubbede?
kaç elbisesiz düş,
kuyruksuz, kaç duvak yaktım?
söyle gece, kaç irin söküldü döşünden?