Özlem Çay Şiirleri - Şair Özlem Çay

aklım durmuş
sular durulmuş
şirpençe olmuş,
öbek öbek susmuş parmaklarım.
kandiller yağmış ürkek sokağıma.
viran kalmış hanelerden serzenen,

...
bir avuç kordu elimde
bir avuç kül kalan,
siyaha boyadım göğü..
şehrin yalnızlığıdır
şu baş kaldıran

...
gül'sün işte...
imbiğinden zemzem sağ
doldur sûretime...⚘
...
.....özlem/

~~~
bana sihir değil,
şiir vadetmeni dilerdim
bayım!..
~~~
...

gün doğuruyorum gün, diyorum
rahminden göğün.
özenli ölülerin
özensiz bedenlerinden sıyırarak,
aşağılık heybetlerin
iniltili gaflet çukurundan.

gün mü dedin?
dündü o! bak!
kurşun sıkımı,
çekirdeğin kovandan çıkışı.
geçtiğin duvarlardan çekilen
gölgen kadar.

bir güvercin uçuşuna bakıp
yara diken kadınlar var,
adressiz sokaklar geçerken
izmarit ekip kül döken kadınlar..
ellerinin çatlaklarına umursamadan

..pencereden seyrine daldığım,
çisil çisil yağan yağmurun,
ruhumun kapısına vuran tıkırtısı eşliğinde yazıyorum sevgili günlük. ..
dünya pembe gözlüklerinin camını sileli hayli oldu.
gri gökyüzü altında kalmışcasına huzursuz günlerden, amacını yitirmiş saatlerden ışık hızıyla
hiçbir şeysiz geçip gidiyor insanlar..

akşamdan kalma turuncu ellerim
daldığım yerler hep dağınık,
hep bi silik buz grisi..
uzakta gülümserken sesler
yakında sessiz gün yası.
gül yüzlü bir evren açılırken

gri yollar çizili şimdi
ipeksi teninde,
sevda tuğlalarında, başka harçlar.
şurada,
şu göl kıyısında
bir yürek çöküntüsüne gömülü,