Özlem Çay Şiirleri - Şair Özlem Çay

konuşmadan konuşuyoruz şimdi,
tam orada, bak!
sokak lambasına yaren duvar dibi,
köşebaşı yalnızlığına paralel.
duyamadan birbirimizi duruyoruz,
yokuştaki taşa düşman sel gibi,

yaza evrilirken can artığı mevsim
soğuk almış cümlelerim..
gelincik tarlalarına yayılmış
mülteci ırgatlar
elleri gece yanığı
elleri kirpik karası,

.....
sevdayı, perondan kalkan
son trenle uğurlamanın üzerinden
hayli zaman geçmişti.
bir kaç küfü üstünde anı,
bir kaç damla, biraz da karalama..

...
yoktu ki acelemiz
sessizce geçiyorduk
sen benden ben senden,
usulca içimizden..
çağlıyordu nehirler

katıksız puslu bir seher..
küçük deliksiz ölümden zoraki ayrılıyor,
aralanmak istemeyen gözlerim.
tan yeri kavuşmamış,
aralık perdeden sızmıyor henüz aydınlık,
kuşların çok sesli korosu yankılanıyor yarı karanlık odamda, 'bu denli sevinmeleri hala tuhaf '...

bahara yüzünü dönmüş papatyaların solması,
çıkmaza sürüklüyor yürek bahçelerini.
bu kendini bilmez dünyanın eylemleri
yarım bırakıyor içimizin birikmiş sözlerini..
aydınlık-karanlık savaşlarından,
bir başınalığın karmaşasından gayrı

sen..
yolumun ve kayıp zamanın
belirsiz yoldaşı,
alfabemin yaprak döken sekiz harfi.
araf bir mevsime adım atılıyor.
insanların aldatıcı anlam arama çabasını

gün eteğini çekipte
akşam sefaları sönünce yol boyu
anasonlu şiirler döker,
sesin aksini, sessizlikle örtüp
yastık altı gücenik keselere gizler,
avuçlarımın suskusuna sarılır,

belki de bir sesim,
sesinin tellerinden düşmüş
kayıp bir mısra izi,
güne bakanlara aldırmayan
sabah düşen çiy tanesi.

...
hiç gelmeyen birini
uğurladınız mı?
sızlayan yastık yüzlerinin
gelip geçici değil de,
delip geçici kokusunu?