Özlem Çay Şiirleri - Şair Özlem Çay

saymadım ki adımlarımı.
adını unuttuğum
sayısız sokaklarda ilerlerken,
bildiklerimi es geçtim
beklemedim..

...
tutamazdınız göğün rahmini,
tâbi değildi tebânıza..
uçuşurken ruhumun etekleri;
sorgusuzca sığındım,
o soylu doğurganlığına.

yalnız değilim,
revan olmuşsam yola,
uzun boylu servilerim var sağımda..
ateş tuğlalar arası yanmış,
birkaç şiir solumda,
soluğum da.

inceydi yel, genişti sel
kelime kesiği camdan beterdi,
kestim..
şer doğmasın diye
hayrın bağını da çözdü elim.
yetmedi,

ve,
buz kırığı kirle aklanan bedenlerden
kar beyazı sevdalar ummak,
ummanda kaybolmak demekti
bayım!...
aklanın....öz/__

dur mevsimlerinde
rüzgar çağırsın ellerin,
bırak
tufanlar sendelesin göğsünde.
hilkat boğumları gezen alnından
güz çürüğü heyelanları sıyır,

bir şeylerden kaçmaya çalıştıkça
derinlere düştük..
soluk soluğa kaldıkça
içimizde anlatamayacağımız
yeminli
cümleler giz'ledik...

içimin izlerini silen
kıyılarda hep soluğum,
son dedikçe
yenisini veren rüzgarım..
çarpıştığımız yerde,
ne ölü ne sağ kalanım.

~kırmızı döker kabuklar ~
sana kırmızı veriyorlar
çatırdayan kızıllar seriyorsun göğe,
kırık beyaz ellerinde
incinmiş serçelerin belleği
yağmurları masallara hapsetmişsin.

şairine küsmüş şiirsin sen,
sahibine ulaşmayan
bir kuytu sessizlik harabesi..
~~~
alın terinin izlediği o dingin yolsun,
uzaklara gidemeyen