Özlem Çay Şiirleri - Şair Özlem Çay

zincir çekiyor gece
ve şafak yol boyu pusu da,
küreklere asılı yalnızlık
bir de denize konan üç beş tekne.
kaçak bi tebessüm yakamoz
üstüne

yırtınıyor göğün kalbi
yırtılıyor bak!
kutsal bildiğim yaralar çözülüyor
bulut değiyor çehreme,
kollarım yorgun
gece dağılıyor

dört odamın
her duvarında gözlerim.
dışarda üveyik çığlıkları,
ellerim
göğsümün acılı ayrık tarlasından
nergis kokulu gece..

şairin tuttuğu bir nöbetti gece..
gökten devralıp tutulma anlarını
devrilirken şehir,
kavrulup duran kırıkları,
kıranların şerh defterine işler ;
küçük ölümlerin dimağında uyuyan

gece uzuyor bu ara buralar da,
öyle böyle değil enine genleşip
şehrin ışıklarından kavis alıp
dibe doğru enleşme bu..
can yeleklerinin ipi kısa, yetecek gibi değil,
sigaranın duman altı yataklarına..

sararan o eski sokakta yürürüz belki
sundurmaların gölgesiz vakitlerinde,
göğü fethe yeltenen kuşları seyredip
inci kaftanın grisine aldanarak..
doluluğuna dizgin vuran leylaklar
geçmiş

sıvası dökülürken gecenin,
zaman sarkacının teline
aman dilenen
kör dilekler asıyor ellerim..
dün artığı s/ezgisiz günler,
gün yanığı adressiz düşler,

susturdu tan ağarırken
yorgun cümlelerini,
derleyip, tuttuğu noktaları
kehribar köşelerine dizdi kalbinin.
masaya yatırdığı an'lardan
yeniden sevebilme ihtimallerini

uzun bir gölge vaktiydi,
ıssızlığa yayılan sessiz nameler,
dokunduğum uzaklar tuzaktı..
saklamış
bir yerlere sıkıştırmış olmalıydım
parmak izlerimi.

benim geçmediğim sokaklar var,
ateş tuğlaların
yüzümü yakan sıcaklığı.
kaldırımları kırağı tutan
adımımı atsam çığ düşecek
sokaklar...