Özlem Çay Şiirleri - Şair Özlem Çay

bir yağmur damlası düştü,
aralık pencereye yaslanmış
kalbimin boş masasına.
dalgasız bir soluklanma
samimi bir kaç küfrü
bertaraf ediyor sinsice.

şafağını yitirmiş göğe,
yorgun atlarla, otağ kurdu gece,
kuruldu, çöktü ayın bağrına.
elleri sabahsız mızrak
bakışı tunç keski.
hayat ağaçları ölüme durmuş.

mevsim duru
yürek çilegâhı kıtlık,
eksilir insanın kumaşı
dikişlerinden sökülür..
omzuna değiyor elim
kuyruğunu bırakıyor harfler.

dünleri boşver giden geçti de
günler de pek umutlu değil hani
olsun der sesim, sen yine de sev!

dünya kan mavi,

katıksız;
bir çocuğun
okuma bayramı sevinciydi
sevmelerim.
içi içine sığmayan geceden

gidiyor sessizce,
gidiyor aksak adımlarla
bir kaç kelime..
düşmeden henüz özümden,
gidiyor, koşamadım peşinden.
altını kıstığım

düne yazdığım yalnızlıklar oldu;
insanların yanından geçerken
kimsesizliğe sığındığım.
cümleler büyüttüm martı çığlığında
mısralar döktü kanatları.
üsküdarın ıssız sahilinde

kırlangıçlar göçtü
senden sonra.
ilk yazdığım şiir tutunamadı,
o da düştü son yapraklar arasına..
derin bir iç çekti, durmadı
karıştı hiçlik makamına.

muhakemesi yok
redde şerh düştüm sorgusuz.

hafifletici mücbir sebepler yok
hükmü sabit kıldım yargısız.

içimin ağaçları
sarılmaya çalıştıkça diğerlerine,
dolu sözlerin
altı boş dallarını budayıp,
üryan harflerini karıyor
yürek ellerim..