Özlem Çay Şiirleri - Şair Özlem Çay

aşina kıyılardan
uçurumlar çağırırken beni,
tırnağından düşüp öleni
görmeyeceksin.
bildiğim topraklarda

hayatın dokusunu işlerken,
umut yeşilini maviye boyardı ellerim
düşleri bebek mavisine,
ki saftı, deniz gülüşüydü yüzü..
gün doğumunda esen sabah yeli vurur şimdi
usulca şehrin tenine,

hem bilmez misin?
sevda seferleri uzun sürmezdi
bu topraklar da.
dört nala sürerken atları,
toynakları ayrılırdı nalından,
çatlayan nefesleri

kendimden kendime yaptığım
bu 'asırlar' gibi gelen yolculukta
kaç kere durup soluklandım,
bilmiyorum..
nefesimde can bulacak kelimeler tükenip,
önemini, ne vakit yitirecek...

...
inanmıyorlar!
şehirlerden ufak ufak düşüyor
diyorum yürekler,
inanmıyorlar.
inanmasınlar bırak,

~~~
hiç öyle sessizliği alet etme
yaban ellerine
bırak yazsın!
anlatsın bırak o sus pus dilin,
yavan kelime öbeklerinin

..
o derin denizden çekildim,
gelgitlerin yükseldiği
maviye çalan bir akşamüstü..
suskuları anlatan gözlerin
sakin limanında boğulmadan önce

rotayı biraz da
uçurumlara ayarlamaktı hayat.
yörüngesinden çıkarken
ötelenen yarınlardan,
aykırı karanfiller boylanıyor

...
evet evet hatırla!
cerahatı akıtmak için
hani sıkmıştın ya,
o solumda biriken ağrılı yarayı;
tuz bastım,

saatlerin,
dakikalar evvel vurulduğu andı zaman..
susların unutma eşiğinde
küçük lokmalara ayrılıp,
sancılı kusmalara evrildiği saniyelerdi...
zincirlikuyu,