Özlem Çay Şiirleri - Şair Özlem Çay

sözün hükmünüde kırar
gecenin elleri
tabuları yıkar avazın içe ağıdı
ardın tabur tabur cümle neferleri.
ağırlığı,bağrına bassa geçmez
kusurlu bir gidişin izi burda,

mührün mürekkebine katık
yokluk zamanlardan kalma
sararmış öykülerim,
uzanan elleri reddeden
çocuk körlüklerim var..
ağrısı sızıya dik uzanan

içimden koparıp attığım kabukları
bir deniz bildi, bir de sen..
yap/a/madığın;
o kabukların karada dayanıklılığı
yoktu,
dalgaların sertliği idi

ellerin gurbet, bir esrik rüzgar
göğün mızrap, teli kopuk lir sesin
toprağını özümsediğim
memleket yüzün,
dil bilmez aynalara anlatırım seni.
..

ve sen,
biçare yalnızlığın yekpâre mimarı
pürmelâl bir yarışın soylu kazananı
üflenen bir nefesi sûr sanıp,
cehennem'i mahşer kuran
hilkât garibesi;

~~
yırtılan bir gece büyütürüm
dizlerimin dibinde,
mahlassız,
aşina bi türkü asılır
yıldızsız göğün kevgirine..

...
onlar aşk kırığı,
sevda yanığı diyorlar..
metastaz yapmış
ur gibi büyüyor oysa ki
yaşama sancısı içte.

topuğundan vurduğum bir geceydi,
kadırgalar yanaşıyordu iskeleye.
yosmalar gülüyordu,
aksarayın ara sokaklarından.
sen meyhaneciye bahşiş uzatıyordun,
ben namluya yanan barutu.

...
kanırtmalı tırnaklarım toprağı,
koparmalı ölü taşları,
ağulu iğne yaprakları.
kanatmalı, kursağı yakan
çürümüş karanlığın hak savaşını.

ahh ki,
aklın yellerinde hür
hüküm giymiş,cebren firari sesin.
bir iki durak geçtim
gözlerimden dökülü
apaçık kahverengi gök.