Özlem Çay Şiirleri - Şair Özlem Çay

susamışlığın izi duruyor burada.
kanın
şehrin çatlamış betonlarından sızıyor.
sokağına uğramadı mı hala;
o göğsünü kemiren
kızıl akşamüstü?

yabancı değil
ana dilimde bir irkilme bu!
çatlatarak geldiğim gibi
ana rahminden,
çağlayamıyorum okyanuslara..
.../

aynı elbise var üzerimde,
hani şu,
yakasında çiçekler açmış
'erken bir bahar saldı'
demiştin ya gönlüme!
işte o;

karanlıktı..
ve karanlıkta
kararlı adımlarla geçtim aranızdan...
sonrasız...suslarla....
yutkunup unuttuğun lisanın
dil kırılması bu,

saat ikiyi on geçiyordu,
gri gökten güneşin ürkek ışıkları sızıyor,
sokak insanlarının yüzünü sızlatıyordu.
sıradan, öyle koşan hayatların
beyhûde çabaları gün..
bedenime kodlanmış ezberlerin

kararsız kara eller değiyor göğe.
mavi rafların da,
turuncu şiirler saklı oysa ki.
isli şerh düşüyor yazgımıza
taşın bağrı dağılıyor..
geceye değecek,

uzak...
uzanıp dokunabilecek kadar yakın,
dokunup derinliği
göremeyecek kadar ırak..
göğü kırbaçlayan bir vuslat grisi
başı okşanmamış

...sonra o içtiğin acıların
içe dokunması var tabi bayım.
yutak boyu yokuş aşağı
dar patikayı ablukaya alıp
mide yerleşkeli kaçak kelebekleri
ani bir baskınla vurması,

kör gecenin iniş vakti,
veryansın bir kargaşa.
sağır sokağın sultanları
kızılca koparıyor kıyameti.
atarlı başımı tutup seğirtiyorum;
doğrulduğum yatağı, yakan sese...

uzun boylu,
lanetli mesafeler giriyor
hayat denilen
çetrefilli hengame ile arama..
kusura bakma bayım;
iki gözümün solmuş çiçeği,