insan en çok şekiller ve görüntülere aldanır
bir kez kapıldımı zilletine katlanır
düşünmez ne getirip, ne götüreceğini
çokları vardır ki bilinçsizce bağlanır.
çiçek sandığı bazen diken çıkar
Başkasından önce kendini tanı
Hislerine kanma seni aldatır
Ne faydası var bırak başkasını
İnsan daha çok kendine aldanır.
Sözleri var eylemiyle çelişen
Belki anlamsız yerlerde yeşerdik
Belki kurak yerlere yağdık
Her ne olduysa oldu
Her birimiz ayrı yerlere dağıldık
Şimdi biz kuraklaştık.
Öyle bir açmaza düştü ki insan
Emaneten yaşıyoruz kurbanlık
Göçüp gitti kendini bir halt sanan
Dünyayı kuşatmış mutlu azınlık.
Yaman ne yapsın bu düzen içinde
Artık gelmesin beklediğim bahar
Yangına alıştım, Kışa alıştım
Luzumu kalmadı gayrı kim arar
Hiçe alıştım, Acıya alıştım.
Alıştım hayatın çıkmazlarına
bilirsiniz
huylu huyundan vazgeçmez derler
inanmayın
ben nelerden vazgeçtim
anladığım, anlattığım kadardır
Tecellim tersine; talihim kara
Verilen mühlette, geçiyor zaman
Bitmez çilelerim onulmaz yara
Biçare kalmışım hallerim yaman.
Safayı ararken düştüm cefaya
Niye kıskandılar bilmiyorum
Onlar sevmesede seviyorum
Kırk yılın başında bir amorti
Onuda bağışlasam diyorum.
Dünyaya her gelen; sevgiden doğar
Adı ne olursa olsun farketmez
Her ana yüreği şefkatle atar
Gönlünde volkan yansa belli etmez.
Ana candır; önemi yok renginin
Anacığım
Senin yaşamından arda kalan
Eski yüzler yok
Şimdikiler evet şimdikiler
Taş heykeller gibi duraksamada
Hiçbiri sevgi vadetmiyor
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!