Müslüm Bayram Şiirleri - Şair Müslüm Bayram

Sevgisiz kalplerde tomurcuk açmaz
Kokla toprağını gülünü sen koy
Cehennem kazanı suyunu seçmez
Musalla taşına selini sen koy

Doğruluk ipinden doku kilimi

Sevip âşık olduysak sevmeyene ne oldu
Her güzeli sevmeyi günahıma yaz Tanrım
Gönüllere doluysak övmeyene ne oldu
Türabın da dönmeyi semahıma haz Tanrım.

Düştük gurbet ellere hasretiyle kavrulduk

Namert insanları hallerinden tanırım
Kıskançlık karanlıklarında boğulurlar
Kurmuş oldukları tuzakların ipine,
Dolaşarak etek öper, el pençe divan dururlar

Yadsınan kalbi düşüncelerinde

Solunda kışlayan bağdan güllerin
Güneşin aşkına yaz mı gerekir
Ruhunda düşleyen ağdan güllerin
Dağının köşküne haz mı gerekir

Gönül kaleminden aşa yazıldım

Vecd’le seyrediyorum, saflığında gecenin
Tebcil ediyorum ah… Selam sana ay hilal
Güneşin gözleriyle esrarını yücenin
Çığlığında kuşların, dillerinde gizi lal.

Şu köhnemiş dünyanın, yalnızlığı başına

Soğutma düşlerini solmasın sevinçlerin
Şen umudun olmalı, nesillere bol esin
Çiçeklensin dilinde bal özlü övünçlerin
Kamaşan güzelliğe meftun doğsun güneşin.

Gün olur hasret kalır, çiğdem açıp doğarım

Hışmını işitiyorum rüzgârın
Yeis’ e boğacak birazdan gecelerin uğultusu
Doğacak tan sabah mahmurluğunda
Uyan sevdiğim uyan acı bir kahve pişir
Tuzlu dökülmesin kırk yıllık fincanım
Ab-ı hayat gözlerin eşmesinden içir

Dillere destan güzelliğin; sen ki özgür kadın
Fırtınalı, dalgalısın çok
Kurbanı, bağımlısıyım ruh hallerinin
Yatır kollarına sev! Her şeyden çok

Yıllara meydan okuyan sen! Başımda taç sen

Yıldızları sönmüş sokakların
Tenha karanlıklarında izi
Düşmüştü kar soğuğundan yarası
Donmuş buz parçalarına basarak
Yürüyordu yalnız sır dolu yolculuğa
Çok uzakta bilinmez bir coğrafyaya

Ey kutlu şair!
Daha ilkbaharından soldu tomurcuklar
Zamanı mıydı şimdi ektiğin çiçeklerin
Neme gerekti toplum işte gör hallerin
Yuhalıyorlar tufanlı alkışlarıyla şairi
Karanlık bakışların cellat hallerin