Kağan İşçen Şiirleri - Şair Kağan İşçen

en uzun tatilim ne zaman diye düşünsem
çocukluğum gelir aklıma eskimocu
şans kader kısmet de çektiririm
abim oyuncak tabanca alır mı gene
çukulatalı fabrika eskimüsüüü vaaar
mahalle maçında maradona kim olur

ağzımla kuş tutsam serseriyim
derdimdi dağların yüzüme vurduğu bu
kent ninnileri büyütürdüm akşam duraklarında
uyutmak için laciverdini kül eylediğim
geceye bağlanma alıştırmalarımı
gök yıldızlarını esirgediği zaman

ağzının kıyısında tuttum kendimi
gülmen kalmak istedim soluğunda
fuların küpen rujun...yeryüzü meleğim
her parmağın ayrı bir bulut
yağmur olsun yüreğime ellerin
senin için ölmek istiyorum

bıraktın
suyumdun aşım
el sallıyorum gidişine babasını özlemiş çocuklar gibi
ben senle bir tarz yarattım ölüme karşı
bedenimi oyuncak yaptım anlamazsın
inanmadığın boşluklarım takmıyor hiçbir geceyi

Amerikano Arkası Yarın


biliyorum yavrum iple çekiyorum güneşin doğuşunu
biliyorum sabahın ilk ışıklarıyla yola çıkardın acemi
ellerinde pembe kaplı şiir kitapların benimse saçlarım pejmürde

ağlamıştın ellerim kadar
gözlerini sığdıramamıştım yüreğime
avuçlarımda tadı tuzu kalırken
çizik çizik bakışlarının... ışığım kesik

sesinle unutmuştun beni aslında en önce ve o an

göğün kar kızıl kıyamet
sakin akşam iner gözlerime
üşümek ne mümkün yeter varlığın
varlığın bahçede gölgesi eski günlerimin
aydınlık yazlar seninle anlamlı
elimde kırık oyuncaklar

birgün gideceğim ama seni bırakmayarak
bir yalnızlığım değişmeyecek
gece uykusuzluklarımda açmayacaksın
güne küs gece çiçekleri gibi
açmayacaksın bir daha beynimin ortasında...
seni sevmek en büyük yalnızlığım olsa da

gün yoruldu belli ki
son tebessümümüze son bir şans tanımadan
kızardı yüzü bulutların
utangaç çocuklar gibi
ah bu güneşin ceremesini hep böyle
bulutlar mı çekecek

oturaklı sokak sohbetlerinde
hatırıydın en içten sevdaların
vefakar
kapıma bırakılan gül muştusu
usanmasız
ömür yaprağımsın