Kağan İşçen Şiirleri - Şair Kağan İşçen

nereye sığınırım böyle gölgeli kimliksiz
gezdiğim şehirlerden neler topladım sana
sanırım adaklar adadım ağaçların kuşlarla sevişmesine
içim içime sığmıyor kuşluk vakti geleceğim
şehir kendi ışıklarına küsmüş olacak
güneş pörsümüş sarsak bulutlar sümsük

Eski Alışkanlık

eski bir alışkanlığımdı
esir düşmek
kirpiklerinin ucunu
öpmek isteyişime

sarı bir geceliğe benziyordu toprak
sıcak sımsıcak yemiş gözlü bir yazdı
yanıma yaklaştığını anlamadan
uzaklaştı umutlarının tazelenişi
acılarımdaki hep son defalıktan
toprak ilk defa soyundu ilk gençliğime

ayrılığımızla geldik boynumuz bükük
yağmurdan gayrısı yok derdimize çare

sensiz bir vapur eskiziyim
dudağındaki o titrek ürperti
denizimdi kan deryası
tınısında damarlarımda akan ırmağımın

sessiz bir vapur eskiziyim

esrik bir yağmuru paylaştık
sana seslenemedim
bir kolumda yalnızlık
bir kolumda sen/sizlik
kendimi bilmediğim bir yerdeyim
öyle acizim

kendimi sorguladım bakışlarının engizisyonunda
orta çağ karanlığı hikayende ben kürek mahkumu
gururlu meydan okumadır sana ulaşmak dürtüsü
çarmıhta isa hicrette muhammed mahkumluğunda ben
aşk

düşlerim yoruldu
beklemekten sesinin ince boyunlu kuğularını
içi çiçekli mektuplar yollarım saçlarının kumral haline
acılarımı sağaltıyor nasıl gelirse gelsin bakışların
ama bir tek bakışların

en küçüğü de
büyüğü de kan kırmızı
sensiz gecenin......

öğle güneşiyle çöken kabullenilmiş sessizlikte
ayağı sakat karıncayla konuştum sanki terli susamış
hiçbir ayrıntıyı kaçırmak istemiyorum sonsuz acunda
seni sevmenin yükümlülüğüyle atıyorum her adımımı...

duygularımı eritmeye çalışıyor sanki temmuz sıcağı