Kağan İşçen Şiirleri - Şair Kağan İşçen

sensizlikse geleceği kentin
bu şakaklarıma yığılan sorular da ne
herşeyde duruyorsun soluksu
kıpırdayamam çakıldım kaldım
son duraklarımı tükettim
tüm biletlerim sana...saçlarına...

sakallarımda senli bir öykü kenar mahalle
bıyık altından gülerim kömür kokusu saçlarına
çılgınım bulutlar gene kopuk kopuk
bölük pörçük bedenim
kenar mahallede akşam kuşluğu
üstümbaşım perperişan soyka kokulu

akdeniz zil zurna şakaklarımda
erguvan ağacı güler yüzlü
duraklarda ağlıyorum
bakışların mayıs yağmuruna bırakınca uçurumlarımı

gidişin başkalaşınca tüm anlam arayışlarıma

göksel efendilikler çağından bu yana
hiç değişmedim
hep benzedim
ama bambaşkaydım
en son
işçiliğini sevdim sokağın

gözlerim kamaştı göremiyorum rastlantılarımı
nüksetmiyor hiçbir alışkanlığım
varsa yoksa sakince vurdum duymazlığın
adağıyım anlaşılmazlığımın
kırsal bir akşama doğruyum
kendimi kendime kurban ediyorum

ortalık aydınlanınca dalgınlığının sonunda
kavuşmak uyumlu bir tesadüfe yakalanacağız
gülüm
ve ıslığımın öptüğü penceren manolya kadar narin
birlikte bir kış geçirmeliyiz
hiçbir ısınmak çar çur edilmemeli

acımasız
sevimsiz bir doğanın aynı korkunç uykusu
dünyaya geldiğini unutmaktır insan
insan:
ilk günahın unutulmuşluğu üzerine açmak bir kitabı

saat öğlen sonu üç sıraları
sen artık hayal bile değilsin
bastığım çamur değil
çiğnediğin gözyaşlarımız Çiğdem
esmer bir elin ak pak özlemleri

beni hatırlama

unut

bulut

bayramım sendin
sana kadar arife
bayramlıklarım tüh
bu bayram gene güz
sırılsıklamım giyinemem mutluluğumu
nasıl anlatsam bilmem ki nasıl sana