Halil Kumcu Şiirleri - Şair Halil Kumcu

30 Eylül Pazar,
Elveda hüzün ayım,
Git sen de git,
Hep eksiğim, hep yarım.

Yapraklarını da al git,

Son uyanıştır bilene;
Bir köprüde düştür ölüm.
Ağıt, hiçliktir diline;
Bu cihanda mattır ölüm.

Ecel sesi yakar gelir,

Yüreğime oturan acı,
Bir ömür misafirdir.
Her ah çekişte,
Rüzgârla közlenir.

Yıllar, yılları kovalar,

Aşkın matematiğini soranlar olmuş;
Aşktan sen çıkınca sonu ölüm.
Öyle hoyratça acır ki yüreğin,
İşin içine kalp girince çıkılmıyor be gülüm.

Uzun uzun anlatmaya ne hacet?

Boydan boya kül rengi,
Sessizce ölüyor sol yanım.
Anlat desen anlatamam ki,
Enim de boyum da yarım.

Güle uzanan dilim kırıldı bir kere,

İnsanım ben, bir gün herkes gibi öleceğim.
Bir aşk kalıntısı içinde adım kalacak.
Gün ve gün, ertesi gün gibi eksileceğim.
Yaralı sevdam kalbinde bir iz bırakacak.

Bu hikâyede her söz, her kelime, her bir şey

İçerimdeki kafes bomboş kaldı;
Ondan kir, pas üzerine ağladım.
Çare bulunmadık dertlere saldı;
Gözlerim kuruyana dek ağladım.

Sürgün başımı göğsüne yaslayıp,

İçim soğuk, sisli ve kederli;
Dışarda ağustos böceklerinin sesleri...
Bir yazlık düş kavurur içimi,
Bir üşürüm ki, sen gittiğinden beri.

Ne ağustosun son yağmurlarını,

Milyonlarca yaşın içinden
Kaç kere düştüm ben ikide bir,
Kaç kere bıraktım kendimi,
Kaç parçaya böldün bir bir.

Tanıdığım sen sen olamazsın,

Uzaktan yandığım gülüm,
Yanağında açan can benim.
Sol yanım ağrıyor içten içe;
Takılı kaldı sende yüreğim.

Koca şehir üstüme çöker;