Halil Kumcu Şiirleri - Şair Halil Kumcu

Hasret dokundu kalbim raflarına,
Fotoğrafınla konuştu dizlerim.
Kırıldığım yerde tesellim ninnim,
Yaralarım tutunur omzuna,
Be anne.

Yüzünü görmediğim her gün haram,
Tutsağım gözlere, hep bana baksın.
Sensiz ıssız çöl olur, biter yaşam,
Avuçlarımda en büyük duamsın.

Sesin, kulaklarıma "sen" der her an.

Ne menem acıymış ki bu,
Ölümden de besbeter.
Ölüp gitseydim keşke,
Keşke görmeseydi gözlerim yeter.

Bu acıyı kime anlatayım?

Seni hatırlatır,
Nisan yağmurları.
Seni yaşarım,
Yapraklar dökülürken sonbaharda,
Küllenen aşkın içimde yanar için için.

Alıp başımı gitsem bu şehirden,
Ah, bir gidebilsem senin olmadığın yerlere,
Duvarlara başımı vurup vurup ağlasam,
Gözyaşımla doldursam, sel olup taşsam gittiğim yerde.

Mehtabı seyrederken seni beklesem öylece,

Günlerden çarşamba,
Dışarıda yağmur çiseliyor,
İçime ise sensizlik yağıyor.
Aklımda ölüm ve sen varsın,
Hiçbir zaman tutamayacağım elin,
Bakmaya doyamayacağım yüreğin,

Bir yol var uzakta,
Kusursuz bir yalancı.
En çok neye pişmanım?
Herkes bir gün gider, be yabancı.

Bir çığlıkla geçer zaman,

Zaman su gibi akıp geçti,
Derin izlerini yüzümde bırakarak.
Saçımda aklar, gözümde yaşlar,
Kâh yordu, kâh vurdu, yakıp yıkarak.

Takvimler kayıp, zaman küskün,

Limandan demir almış gidiyorsun,
Dostum, yolun, bahtınla açık olsun.
Hayat dediğin ne ki, akıp gider;
Yaşamda bugün varsın, yarın yoksun.

Seni özü de, sözü de bir bildim,

Yüz bin manalı, ah şu insanlar ah,
Her ömrün sonu muamma ki, eyvah.
Bir tabut düşün, içinde sen ki vah,
Bu kaçıncı tarumar yalan dünya?

Her seçiş bir vazgeçiştir felekten,