Seyrani Göl Şiirleri - Şair Seyrani Göl

Bu Yirmi Üç Nisan’da,
İçim buruk biraz.
Tuna’yı dörtnala geçen
Bin atlı, yalanmış...

Şiirler öksüz kalmış,

Ne değerli erdemmiş adam olmak,
İnsan her kötü davranışından sonra,
Vicdanında kendini sorgularmış da,
Yine de hatalar yaparmış.
İnsan, erdemli olmanın değerini,

Ayak izlerimi silmiş deniz,
ama ben hâlâ oradaydım
bir gölge gibi
kendimi takip ediyordum.

Güneş battıkça

Bir adım attım,
ne uzağa ne yakına
tam olduğum yerin içine.

Sustuğum cümleleri
kendi kendime söyledim bu kez,

Bazen tek başına başlarsın,
Boş bir salonda ilk adımı atar gibi.
Ne seyirci vardır, ne alkış,
Ama ruhun duyar yankısını cesaretin.

Her adım bir izdir zamana,

Adımı unuttum,
biri söylese bile dönüp bakmam artık.
Kendime seslenmeyi çoktan bıraktım
çünkü duyan yok içimde.

Aynam bile yalan söyler oldu

Adını anlatmadan
sana dair ne çok şey söylüyorum aslında...
bir bakışta,
bir susuşta,
bir ağrının en içli yerinde
hep sen varsın.

Adını anmak…
sanki taş yutmak gibi.
Boğazımda bir düğüm,
göğsümde
kabaran bir anılar denizi.

Adını anmak...
sanki taş yutmak gibi
ne boğazımdan geçiyor
ne içimden atabiliyorum.
Göğsümün altında
eski bir yangın

Bir gün geldi,
adı dudaklara değmeden soldu,
sessizliğin kıyısında unutuldu,
bir gölge gibi çekildi geçmişe.

Kime ait olduğunu bilmeden