Selin Özalan Şiirleri - Şair Selin Özalan

Beni her gece kırgın uyutacak kadar önemseyen birinin arkasında bırakmak, en zoru oldu. Ama artık bu kadar acıya dayanamıyorum, bir süre sonra insan kendini toparlamak zorunda kalıyor. Ne kadar sevsem de, kalbimdeki acıyı taşımak imkansız hale geldi. Her şey bittiğinde, artık geriye bakmanın bir anlamı yok. Seni her şeye rağmen sevsem de, senin beni hiçe sayışını affedemedim. Seninle geçirdiğimiz o güzel zamanlar, şimdi sadece hüzün veriyor. Beni sevmek ne kadar zor olabilir ki? Yalnızca bir kalp, bir beden, bir insan... Ama senin sevginden yediğim yaralar o kadar derin ki, onları geride bırakmak zorunda kaldım. Ne kadar özlesem de, ne kadar seni aramak istesem de, ben artık yolumu seçtim. Benim de hayatımda güzel şeyler olacak, hem de senin hiçbir zaman veremediğin o mutluluklar... Bir gün, bir kız çocuğum olacak. Onun saçlarını özenle yapacağım, ona sevgi dolu bir dünya sunacağım. Ama seni affetmeyeceğim. Çünkü affetmek, kalbimi daha fazla kırmak demek. O kadar çok şey verdim ki sana, ama karşılığında bana kalan sadece kırgınlık ve hüzün oldu. Bir zamanlar beni sevdiğini söyleyen o insan, beni bu kadar kolay terk edebildi. Ama bu sefer, ben affetmeyeceğim. Geriye baktığımda sadece seni hatırlamam için değil, beni gerçekten anlayan ve değerimi bilen birini bulmam gerektiğini düşündüm. Ve bunu yapacağım. Belki seni bir gün anlayacak, belki de unutacağım. Ama sen, hep ardımda kalacaksın. Benim hayatımın en önemli parçası oldun, ama artık seninle devam edemem. Kendimi bulmam lazım. Yolumu buldum ve seni affetmeyi bırakıp, kalbimi dinleyerek adım atacağım. Ve sen, sadece arkamdan bakmakla yetineceksin. Yolun açık olsun, ama umarım bir gün değerimi anlarsın. Çünkü ben, seni sevdiğimde, bir gün bu yola çıkacağımı hiç hayal etmedim...

başkalarına bahar bahçe olan gönlün bir bana gelince mi dikenli taşlı oldu ben affetsem senin icin uykusuz kaldığım geceler affetmez ah etmiyorum ama senin için ağladım göz yaşlarımin hesabı elbet sorulur ve senin icin her şeyi yapacak olan kadını kendinden ve en önemlisi sevgiden soğutun ahim seni mutlu eder mi sandın?

mutlu oldugun her an beni yarı yolda bırakişım gelsin tam sevilfiginden emin olduğunda bıraksınlar seni o zaman beni anlarsın iste o zaman her zaman yanında olan ben senin yaninda olmayacağım ve artik seni sevmemeye nasuh tövbesi ettim benim ahım sana degil beni sevmedigini söyleseydin zaten sana gerek kalmadan çekip giderdim ama benim ahım seviyor gibi yapip hic sevmiyormus gibi gitmende. ama sana bir tesekur borçluyum çünki bana bu kadar haksızlık etmeseydin ben kendimi tekrar kazanamazdım, kendimi kazandım en önemlisi degerimin farkinda oldum üç beş kurusluk insanlarin yanında heba olmaktansa yalniz kalmayı tercih edihorum yanliz kalmak yanlış kalpte olmaktan iyidir derler öyle ama bir gün uykunda aglayarak uyan ve en önemlisi her gittiğin yerde beni gör bana ne kadar haksızlık ettiginin farkina var sen bunların farkina vardığında ben coktan cekip gitm. cok mutlu biri olucam ve sense bir ömür sevilmek icin cirpinicaksin üzüldüğüm tek sey zamanimi degmeyecek biri için harcamisim cebinde cok paran olsa neye yarar serefin olmadiktan sonra?

Benim hayatıma ne sizin pis egonuz ne de çarpık zihniyetiniz gölge düşüremez. Boş laflarınız da benim kim olduğumu değiştirmez. İstediğinizi söylemekte özgürsünüz, sevmek zorunda da değilsiniz ama saygı duymak zorundasınız.

Dedikodumu yapanlar, açığımı arayanlar... Sanıyorlar ki farkında değilim. İşte buna sadece gülüyorum. Eğer sevmiyorsanız, yüzüme karşı dobra olup ➡ söyleyin. Ne diye ikili oynuyorsunuz?

Geçmişimdeki hatalar yalnızca beni ilgilendirir, sizi değil. Zamanında yanınızda durduğum, iyiliğini düşündüğüm insanların nankörlüğünü görmek sinirimi bozsa da artık üzülmüyorum. Çünkü yaptığım iyilikler karşılık bekleyerek yapılmadı. Ama bir gerçek var: nankörlük karakterinizi belli eder.

İnsanlar sürekli onaylanmak ister değerli olduklarını başkalarının gözünden duymaya ihtiyaç duyarlar Psikolojik olarak özdeğerleri zayıftır ve içten gelmeyen güveni dışarıdan alkışla tamamlamaya çalışırlar Onay eksik kimliği geçici olarak sarar ama ruh doymaz daha fazlasını ister. çocuklukta alamadıkları ilgiyi, değeri yanlış insanlarda ararlar. Kalbi seçer, akıl susturulur; çünkü duygusal açlık, mantıktan daha baskındır.Sizin Sevgi zannettiğiniz şey aslında alıştığınız acının tekrarından ibarettir. İnsanlar çoğu zaman yanlış kişileri sever çünkü; kalplerinin boşluklarını doldurmak için ruhlarına zarar verirler. Psikolojik olarak, geçmiş travmalar, düşük özsaygı ve onaylanma ihtiyacı; tanıdık gelen ama sağlıksız ilişki kalıplarına çekilmelerine neden olur.

İhaleye fesat karıştıran sizlersiniz, Kamuya sülalenizi dolduran da sizsiniz. Şimdi kalkmış halá bize "susun, bu düzene ayak uydurun" diyorsunuz. Hırsızlık yapan, yolsuzluğa bulaşan sizsiniz ama Direndiğimiz için içeri alınan biz oluyoruz. Başkalarının çocuklarına şehitliği övüp Kendi çocuklarınıza çürük raporu aldıran siz değil misiniz? "Asgari ücrete şükredin" derken Kendiniz beş katı maaş alan sizsiniz. Söyleyin, biz neden susalım? Bazı kesim çıkıp utanın diyor... Pardon ama utanması gereken biri varsa, o biz değiliz! "Reis bizi Artvin'e götür" sloganları atıp bedelli askerlik yapan biz miydik? Fethullah Gülen'le el ele poz veren biz miydik? Kendi vatandaşını, ülkeye doldurduğunuz insanlardan daha değersiz gören biz miydik? Kadınlarımız, çocuklarımız öldürülürken Bizim kadınlarımızın hakkını elinden almaya çalışan siz değil miydiniz? Önce çıkın da bizden çaldığınız hakların, hayatların hesabını verin. Ondan

sonra bize gelip ahlak dersi vermeye kalkarsınız.

Sevgi dedikleri şeyin bazen insanı bu kadar yıpratabileceğini bilmiyordum. Her “seni seviyorum” dediğinde umut ediyorum, ama karşılığında bir çaba yok. Sadece sözler… Sözler de kırıyor bazen, bazen de hiç değeri yokmuş gibi kayıp gidiyor.

Ben sevdim. Saf, tüm kalbimle… Ama karşılığında yorgunluk, kırıklık ve bitmeyen tartışmalar aldım. Küçücük bir hata, bir yanlış anlaşılma, onun gözünde dağ gibi büyüyor. Ve ben, her seferinde kendimi toparlamaya çalışırken, biraz daha tükeniyorum.

Kırıldım… Kelimeleriyle, suskunluklarıyla, ilgisizliğiyle… Her gün biraz daha küçülüyorum, sanki içimdeki ışık söner gibi. Yıprandım… Sevmek için savaştığım, her şeyi affettiğim ama karşılık göremediğim için. Yoruldum… Beklemekten, kendimi anlatmaktan, sürekli eksik görülmekten…

Sana daha önce yazdığım mektuba hiç cevap gelmedi. Zaten bekliyor muydum, ondan da emin değilim. Ama insan, içinde konuşamadığı ne varsa bir kâğıda dökmek istiyor. Yoksa boğuluyor. Ben boğuluyorum. Yazdıklarımı okudun mu, bilmiyorum. Ama içimde sana dair o kadar çok şey birikti ki, sustukça daha çok canım yanıyor. Cevap vermeni istemiyorum aslında. Sadece... Bir zamanlar sevdiğim insanın, beni hiç yok saymadığını bilmek isterdim. Ben hâlâ aynı yerdeyim. Bıraktığın gibi değilim belki, ama yerim aynı. Seninle yürüdüğüm yolları hâlâ ezbere biliyorum. Birlikte baktığımız o gökyüzü, artık biraz daha gri. Sen gittin ya, renkler bile biraz silik kaldı sanki. Sana kızmıyorum artık. Kızgınlığım bile geçecek kadar zaman geçti aradan. Ama kırgınlığım... O hâlâ yerli yerinde duruyor. Çünkü "gidecek" gibi değil, "hep kalacak" gibiydin. Ama işte, bazen en çok kalacak dediğimiz insanlar, en sessiz gidenler oluyor. Biliyor musun, hâlâ bazen adını duyunca irkiliyorum. Kalbim alışmadı sanırım, senin bir yabancı oluşuna. Oysa bir zamanlar seninle ilgili her şey, evim gibiydi bana. Bazen düşünüyorum... Cevap verseydin, ne değişirdi? Belki hiçbir şey. Belki her şey. Ama artık biliyorum, bazı mektuplar cevapsız kalır, bazı hikâyeler yarım biter.Ve bazı sevgiler... Sadece birinin içinde yaşar, sessizce, kimseye çaktırmadan. Bu da öyle bir şey işte. Ben seni içimde taşımaya devam ediyorum. Sen bilmiyorsun, ama ben hâlâ arada seni hatırlayıp "keşke" diyorum… Ve sonra sustuğum yerden yeniden yazıyorum.
Cevap beklemeyen biri.

Yıllardır süregelen bir satranç oyununun içindeyiz.

Hamleler hesaplı, stratejiler şeytani. Önce eğitimi çökerttiler, çünkü biliyorlardı ki bilinçli bir toplum onların kurduğu bu düzeni sorgular, kabul etmez. Ardından ekonomiyi bitirdiler, gençleri umutsuzluğa mahkum ettiler. İnsanları öyle bir hale getirdiler ki, açlıkla sınanırken adaletsizliği sorgulayamaz hale geldiler. Ama artık bu devran dönüyor.Bu düzen değişmeli! Çünkü bu halk köle değil. Çünkü gençler bir avuç çıkarcıya kurban edilemez. Çünkü umut, baskıyla susturulamaz. Artık mücadele var. Artık bu halkın gözleri açık. Tarih bu günü yazacak ve biz kazanan tarafta olacağız. Zincirleri kırma vakti geldi! Türkiye, adaletin ve halkın iradesinin üstün olduğu bir devlettir. Ancak bu irade susturulamaz. Hak, hukuk ve adalet herkes içindir. Bugün sesimizi kısmaya çalışanlara karşı, bu ülkenin gerçek sahipleri olan halk, susmayacaktır.

Bazen düşünüyorum… Kaç defa haksız yere suçlandım, kaç defa anlatmaya çalışıp yine de anlaşılmadım. Ne zaman geçmişimi kapatmak istesem önüme serdiler. Ne zaman nefes almak istesem üzerime geldiler. Ve sonunda ben sustum. Çünkü susmak, anlaşılmamaktan daha az acıtıyordu. Ama bu suskunluk içimde büyüyen bir çığlığa dönüştü. Geceleri yastığa sessizce dökülen gözyaşlarım oldu. Kimse görmedi, kimse bilmedi.

İçimdeki masum çocuk o kadar yoruldu ki… Defalarca kez kendini savunmaya çalıştı, defalarca kez inanılmayı bekledi ama olmadı. Arkasından atılan iftiraları sineye çekti, yüreğine gömdü. Bir gün biri çıkıp da “Ben sana inanıyorum” desin diye bekledi. Ama o cümle hiç gelmedi. Ve ben, kendime anlatmaktan yorulduğum kadar, başkalarına anlatmaktan da vazgeçtim.

Artık hiçbir şeyin değişmeyeceğine inanıyordum. Kırgınlığım, boşluğa karışmış hayallerim, yorgun kalbimle kabullenmiştim hayatı. Ta ki o an gelene kadar… Ta ki ellerimi tutup “Yanındayım” diyen o sese rastlayana kadar.

Bazen insan, kendi isteğiyle değil, şartların zorlamasıyla yalnız kalır. Bu yalnızlık, özgürlüğün değil mecburiyetin kokusunu taşır. Benim yalnızlığım da öyle… İstemeden seçilmiş, ama zamanla alışılmış bir sessizlik.

İnsanları tanıdıkça, kelimelerin ardında saklanan niyetleri gördükçe, yanımda kimlerin kalmaya değer olduğunu anladım. Çoğu gitmeyi seçti. Bazıları da kalmış gibi yapıp aslında çoktan gitmişti. İşte o an fark ettim; kalabalıklar içinde bile yalnız olabiliyor insan.

Benim yalnızlığım öyle bir yalnızlık ki… İçinde kırgınlıklar var ama tamamen yıkılmış değil. Çünkü biliyorum ki bu sessizlik, beni yok etmiyor, aksine güçlendiriyor. Sessizlikte kendi sesimi duyuyor, yaralarımı kendi ellerimle sarıyorum.