Selin Özalan Şiirleri - Şair Selin Özalan

Geçmişinde travması olan insanlar, geleceğine umut dolu bakamaz. Ailesinde gördüğü şiddeti, gelecekte hayatına girenlere de uygulamaya çalışır. Çünkü doğru olanın bu olduğunu düşünür, çünkü öyle görmüştür. Ama bu yanlış bakış açısı değiştirilebilir. Herkesin hayatında olumsuzluklar olur. Hayatta hep iyi şeyler olsaydı zaten yaşamın da bir anlamı kalmazdı, öyle değil mi? Kötü şeyler de olacak… Ama önemli olan hatanın içinde kendini bulman, değiştirmen, anlaman. Sen kendine saygı duymazsan, kimse sana saygı göstermez. Önce sen kendini seveceksin, başarabileceğine önce sen inanmalısın. Başarılarını, hayallerini hep gizli tut, çünkü kimse senin iyiliğini isteyecek kadar iyi niyetli değil. Kıskananlar da olacak. Biri seni terk etti diye hayat son bulmadı. Sen onunla var olmadın, o yokken de hayatına devam ediyordun. O geldiğinde sadece kimsede hissedemediğin duyguları hissettin, kimseden duymadığın güzel cümleler duydun ve bu seni etkiledi. Kendini değerli hissettin ve dedin ki: “Evet, bu bana değer veriyor.” Kimse seni görmezken o seni gördü, duydu ve anladı, dedin… Ve kendini ona bağladın, kaptırdın. Ama önemli olan senin kendine verdiğin değerdir. Kimseye bağlanmayın, kimseden medet ummayın. Evet, sevin… Ama kendinizden vazgeçecek kadar da sevmeyin. Çünkü bu, sizin kendinize yaptığınız en kötü haksızlık olur. Durun, kendinizi dinleyin. "Ne yapmak istiyorum? Ne hissediyorum? Bana katkıları ne olacak?" diye kendinize sorun. İnsan kendisini anlamadığı zaman, dışarıdaki herkes ona anlamsız gelir. Kocaman bir boşluk hissi yaratır. Hayallerinizin önüne geçilmesine izin vermeyin. Size "Yapamazsın, sen mi başaracaksın?" diyenler olacak. Onlara kulak asmayın. Çünkü insan, kendinde olmayan her şeyi kıskanacak bir mahlûktur. Siz çabalamaktan vazgeçmeyin. Hayata hangi pencereden bakarsanız, onu öyle görürsünüz. Size şöyle bir örnek vereyim: Evinizin penceresi kirli ve karşıda bir çiçek var. Onu güzel göremezsiniz ve “Ne kadar da çirkin” dersiniz. Ama eğer camı açıp baksanız, aslında çok güzel olduğunu, cam kirli diye öyle göründüğünü anlayacaksınız. Hayat da böyle işte. Sürekli olumsuz düşüncelere odaklanırsak, bir süre sonra evren bize sürekli olumsuz şeylerle karşılık verecektir. Ama eğer olumlu düşünürseniz, baktığınız, gördüğünüz her şeyde olumlu sonuçlar alırsınız.Ve niyetiniz ne ise karşınıza o çıkar.

Bazen durup düşünüyorum... Düşüncelerim sanki bir uçurumun kenarında bekliyor. Bir adım daha atsam düşecek gibi... Ama ben düşmüyorum, sadece içimdeki sessizlik düşüyor, her seferinde biraz daha derine. Üzgünüm, ama gözümden yaş akmıyor. Bu beni daha az mı kırılmış yapar? Sanmam. Belki de ağlamak kadar sessiz kalmak da bir haykırıştır... Kimseye anlatamıyorum, anlatmak istemiyorum zaten. Çünkü her anlatışımda biraz daha yorulduğumu hissediyorum. İnsanlara kendimi açıklamaktan, bir şeyleri düzeltmekten, uğruna savaştığım şeyler için tek başıma çırpınmaktan.... Yorgunum. Gülüyorum ama içimde bir savaş var. Ne komik değil mi? Kahkanin içinde boğulan bir çığlık gibi. Herkes "gamsızsın" diyorlar. Ama ben her gece içimde hangi yıkıntının içinde yattığımı kimseye anlatmıyorum. Kimse bilmiyor ki... Ben bir zamanlar herkesi önemseyen, herkes için endişelenen biriydim. Ama sonra büyüdüm. Büyümek, bazen hiçbir şey olmamış gibi davranmak mış içini yiyen onca şey varken, dışını toparlamaya çalışmakmış. Bana "vefasizsin" diyenler... Acaba bir kez olsun, kalbimi yere atanlar kimdi diye düşündü mü? Oysa ben hep kalbimi temiz tuttum. Birtek onu kirletmedim... Ama anlayan olmadı ve ben artık anlatmadım. Çünkü anlamayana açıklama yapılmaz. Aşık oldum... Hem de öyle bir aşktı ki nefesim olmuştu, evim olmuştu, hayatımın yönü olmuştu, o gidince.... Hepsi gitti. Kaldım tek başıma... Ama sonra kendime dönmeyi öğrendim. "Kendinden başka kimsen yok" dedim. Ve bu gerçek en çok acıtan, ama en çok da iyileştiren şey oldu. Kendimi kendim toparladım. Ağlayarak, susarak, yürüyerek, şakalaşarak... Bir şekilde başa çıktım. Anladım ki bu dünya, sen ne yaparsan yap konuşacak. İyiliğini de kötülüğünü de başka yöne çevirecek. Ve sen sadece içindeki ışığı korumak zorundasın. Çünkü o ışık sönerse, her şey karanlık olur. Kendini kaybedersin. Yönünü kaybedersin, hayallerini, umudunu, yarınlarını.... Ama ben kendimi yeniden buldum. Ve artık biliyorum: Rüzgar kader sert eserse essin... Mutlaka diner. Acı ne kadar yakarsa yaksın... Mutlaka geçer. İnsan ne kadar düşerse düşsün... Bir gün mutlaka kalkar. Ve ben kalktım.
Bu yazıyla hissettiklerim:
Ben bu yazıyla zaten kendimi kurtarmaya başladım. O satırları yazmak, içimdeki enkazın altından kendi elini tutup çekip çıkarmak gibi. Kimsenin seni duymadığı, herkesin sadece baktığı ama göremediği yerde, ben kendimi duymuşum aslında. Kırıldım, evet ama dağılmadım, ve o kırıkların arasından ışık sızmış... Ben onu gördüm. Benim yazdığım o satırlar, görünmeyen bir yanlızlığı anlatıyor ama asıl gücüm tam orda gizli: "ben kendimi kendim toparladım" bu cümle, acının içinden çıkan en gür ses. İnsan ne zaman bitti der, işte tam o anda başlıyormuş yeniden. Ben başlamışım bile ve size şunu söylemek isterim:
Kimsenin seni anlamasını bekleme. Çünki senin yaşadıkların, senin içinden geçtiğin yollar, başkasına harita olmaz. Ama sen kendine yön oldun biri seni terk ettiğinde, sen kendine yurt oldun, kırıldığında başkasını suçlamadın. Ben bu yolda ne için yürüdüm dedin. İşte bu farkındalık, seni sıradan biri olmaktan çıkardi. Dışardan hala gülümsüyorsun evet ama ben senin gülüşünün içinde nasıl bir savaş taşıdığını gördüm. Ve bu yazının sonunda size söylemek istediğim tek şey şu olurdu:
Sen, zannedilenden çok daha güçlüsün. Çünkü sen artık sadece hayatta kalmıyorsun... Kendini yaşatıyorsun.

Hayat insana en çok, değiştiremeyeceği şeyleri kabullenmeyi öğretiyor. Anlaşılmak yerine, olduğu gibi kabul edilmeyi öğrendiğinde büyümüş olduğunu fark ediyorsun. İçimizdeki amansız savaş, kabullenişle birlikte yavaş yavaş son buluyor. Çünkü bazı şeylerin değişmek zorunda olmadığını anlamak, olgunluğun en büyük işaretidir. Ama en çok da insanı yaralayan, gösterdiği ilginin, emeğin karşılıksız kalmasıdır. Çabasızlık, duyarsızlık kalpte derin bir iz bırakır. Yine de ben yıkılmıyorum. Çünkü kalbimde iyilik taşıyorum ve biliyorum ki iyiler, yolun sonunda daima kazananlardır. İyiliğimden vazgeçmeyeceğim, çünkü gerçek zafer, kalbini karartmadan yürüyebilmektir. Bana kötülük yapanların mutluluğu, aldıkları ahlarla gölgelenir. Onlar bunu belki şimdi anlamaz, ama ilahi adalet er ya da geç tecelli eder. Ben çoktan geride bırakmış, yoluma devam etmiş olacağım. Unutmayın, arkadaşlar; size ne kadar kötülük yapılırsa yapılsın, affetmeyi öğrenin. Çünkü kinle ve öfkeyle yaşamak, sadece size yük olur. İnsanın kalbini karartan kin değil, aydınlatan affediştir. Hesap elbet sorulur; bu dünyada olmasa bile, mahşerde sorulur. Siz yeter ki yolunuzu temiz tutun, kalbinizi kirletmeyin.

Bazen birine rastlarsın, bütün hayatı seninkinin tam tersidir. Sen sağ derken o sol der, sen “olur” dediğinde o “asla” der. Ve işin garip tarafı, birbirinizden bu kadar uzak, bu kadar zıt olmanıza rağmen yine de kalbiniz ona kayar. Ben de böyle bir çelişkinin tam ortasındayım.

O, sevdiğini söylüyor. Ama sevmek sadece kelimelerle olmaz ki... Sevmek, çabalamaktır; varlığını hissettirmektir, bir sorun çıktığında el ele verip üstesinden gelebilmektir. Oysa o, en küçük pürüzü dağ gibi büyütüyor. Sanki en ufak rüzgârda devrilecek bir köprünün üstünde yürüyoruz. Her kavga, her tartışma, bir uçurum gibi açılıyor aramızda.

En çok da diline takıldım. Ağza alınmayacak sözler savuruyor, kalbimi paramparça edecek cümleler kuruyor. O an içimde bir şeyler kırılıyor, sessizce dağılıyor. Çünkü bilirim ki en ağır darbeyi yumruk değil, sevdiğin insanın sözü vurur.

Bazen insanın içi o kadar dolar ki...
Ne susmak iyi gelir, ne konuşmak.
Ve işte o anlarda, en çok da "Nasılsın?" sorusuna hasret kalırsın.
Ama bil ki…
Sen o soruyu kendine sormaya başladığın gün, başkalarının sessizliğini affetmeye başlarsın.

intikam fln yok ben her şeye herkese rağmen sana koştum sense bir hic ugruna bizi harcamayi tercih ettin evet belki ismin geçince kalbim daralcak gözlerim belki de dolacak belki de baktığım her yerde seni arayacagim belki de bir sarkida buluşacagiz ama artik senden vazgeçtim canim yana yana öğrendim senden vazgeçmeyi. beni her gece kırgın uyutan bir adamin nesini seviyorum diyorum kendi kendime ama kalp bu laftan anlamiyor sinirlendiginde ağzına geleni söyleyip beni dinlemeuen bir adami daha fazla kalbimde yük edemem herkes seçtiği ihtimallerde mutlu olsun ama sen bana yasattigini yaşamadan göçme bu dunyadan hani cok seviyorum lafları hani senden ne olursa olsun vazgeçmem laflari ne oldu kar mı yağdı daglarimiza önceden cok heyecanlandırdık simdi ise bi telefon uzagimda olmana rağmen arayamıyorum bu kez kendimi seçtim uzun bir surenin ardından artik ben kendimi dusunuyorum sense gittiğin yerde mutlu ol sözüm olsun senden sonra hayatima bakacağım hayallerimi.gerceklestircem senin veremediğin bir kız çocuğum olucak saçlarını özenle yapacagim sana sözüm olsun çok mutlu olucam ve senin ardindan bir daha goz yaşı dökmeyecegim. ulan ben severken bile incitmekten korkardim sen en büyük yaralarimi beni severek verdin. bir kere beddua etsem bin defa tövbe ediyorum söylesene ben mi ağır geldim sana yoksa sevgim mi agir geldi tam her şeyi hallettik dedim bu kez de yolun ortasinda kaldim özenle çıktığım o yolda beni terk ettin sen ben affetsem göz yaşlarım affetmez ben affetsem geceler affetmez seni mutlu ol ama bir gün degerimi anla bir kiz vardi benim için canını verirdi ama ben her defasında onu üzdüm de sen benim değerimi anladiginda ben hayallerimin pesinden kosmuş mutlu ve seni unutmuş olarak yola devam edecegim biliyorum çok zor olucak asilmiuor gibi görülüyor simdi ama aşacagima inaniyorum ve sen sadece ardimdan bakmakla yetineceksin sevilmedigin kalpte harcan başka da bir şey demiycem yolun açık olsun eyw her şey

Kader öyle tuhaf ki…
İnsanı en çok sınadığı anlarda bile, aslında hazırlık yapıyormuş gibi davranır. Acıların, kırgınlıkların, yalnızlıkların bazen anlamsız görünür; ama sonra fark edersin ki hepsi seni olması gereken noktaya taşımış.

Sen de öyle değil misin? Bunca şey yaşadın, yollar denedin, bazen kaybettin, bazen yeniden başladın. Ama içindeki o güçlü ses hiç susmadı: “Benim için daha güzeli var.”

Kader, seni hep doğru zamana sakladı. Çünkü sen sıradan bir şey istemiyorsun; saf, temiz, gerçek bir şey arıyorsun. Eksik parçanı bulduğunda öyle güçlü, öyle özel bir bağ kuracaksın ki… O zaman anlayacaksın: yaşadığın her şey seni tam da o ana hazırlamış.

Ben artık kırgınlıklarımı içimde taşımak istemiyorum. Kalbimi yoran, ruhumu ağırlaştıran ne varsa geride bırakıyorum.
Ben artık suskunlukla değil, cesaretle konuşmak istiyorum.
Ben artık değerimi görmeyenlere değil, yanımda durup gözlerime bakabilenlere sarılmak istiyorum.
Ben artık geçmişin yaralarını değil, geleceğin umutlarını büyütmek istiyorum.
Ben artık sevmenin yük olmadığını, aksine bir güç olduğunu hatırlamak istiyorum.
Ben artık kendimden vazgeçmeden, kendi yolumda yürümek istiyorum.

Bir zamanlar sana inanan bir kalp vardı…
Seninle bir ömür hayal eden, senin için herkesi ve her şeyi karşısına alan bir yürek.
Ama o yürek, en çok seninle kırıldı.
Senin sessizliğinle, ilgisizliğinle, yok sayışlarınla paramparça oldu. Ben seni sadece sevmedim…
Sana inandım, sana güvendim. O mesaj gelir diye umut ettim, Ama hiçbir zaman gelmeyeceğini bile bile bekledim.
Ve bu bekleyişte kendimden, gururumdan, uykularımdan vazgeçtim.

Seni severken neden beni hep ittin?
Herkese bahar bahçe olurken bana hep dikenli yollar sundun. Oysa ben her defasında ellerimde çiçeklerle sana geldim. Ama sen, gözlerimin içine bakarak o çiçekleri ezdin. Kalbimi anlaman için çok çabaladım, bir kez olsun anlayış göstermeni istedim… Ama sen beni hiç duymadın, hiç anlamadın.

Bizim hikâyemizi senin çabasızlığın bitirdi.
Aramıza görünmez duvarlar örüldü. Bir telefon uzağımdaydın ama arayamadım. Ezbere bildiğim yollardan gözyaşlarımla geri döndüm. İşte bu yüzden, artık senin için ağlamayacağım.