Necmi Ünsal Şiirleri - Şair Necmi Ünsal

Gece mavi tülünü çekince,
Ruhumu kaplar
Fütursuz girdap gibi
Umarsız bir çekince.

Beni de çeker içine girdap.

İlhamdan bir perde araladım.
Esin ana beyaz bir gül koymuş.
Hemen aldım, bunu karaladım.
Gördüğüm gül değil, meğer oymuş.

Ben kokladım gülü, nefesledim.

Her çiçek yetişir kendi toprağında.
Vatanın suyunu taşır yaprağında.

Benim vatanımda yaşayan çiçeksin.
Vatandan beslenip hayat süreceksin.

Ey ıssız sahillerin güneş bahçesi!
Güller açtı varlıkta, çünkü sen geldin.
Değişti insanların bozuk lehçesi.
Sindi inine zulmet, küfrü sen deldin.

Ey Kutlu elçilerin son dür danesi!

Çok iyi anlayın ben de, ben de geldim.
Yokluktan bir cümle avladım da doğdum.
Hiçlik duvarını ben de, ben de deldim.
Direndim şeytana, bağladım da boğdum.

Çok iyi bağlayın, yürek şehvetini!

Bir mezarlıktan geçer her yol.
Sessiz bir çığlık basar ben’i.
Salı omuzlar dört fâni kol.
Yakalayıvermiş ecel teni.

Her kabir sessiz birer cümle.

Adı gibi
Kendi de cesaretli.
İlmi de o denli
Kesafetli.
Tüm kardeşlere eş.
İyi bir kardeş.

Ne işin var toprağımda davetsiz zihniyet?
Viran ettin ocağımı, ateşe çevirdin.
Milletleri köle yapan işgale bu niyet.
Fidanları, filizleri zulmünle devirdin.
Viran ettin ocağımı, ateşe çevirdin.

Ölüm adımlama, son nefesle sonsuz yurdu.
Müjdeci, ‘ ölümü çok hatırlayın ’ buyurdu.

Ölümden korkmaz gerçek manada bir kul olan.
İman yoksa korku çok, ölümdür kalbe dolan.

Özde ruhlar,
Azatsız bir köle gibi tutkun.
Mana iklimlerinin
Enfes kokusuna.

Bir koklasan,