Necmi Ünsal Şiirleri - Şair Necmi Ünsal

Yarın üstüne güneş doğmazsa,
Gündüzün geceni kovmazsa,
Bil ki bu dünyada yoksun sen...

Gecen gündüzü soldurmazsa,
Evini gün ışığı doldurmazsa,

“Ya Rabbi büyült, öyle büyült ki bedenimi.
Boş yer kalmasın hiç, tüm kaplasın cehennemi.

Yanmasın orada bu aciz kulların senin.
İstemem azabını hiçbir ruhsal bedenin.”

Ölmeden ölmek hiç ölmemek aslında.
Kefene sığan ömür öteye perçin.
Akılda izan muhasebe faslında.
Geldik gideriz, bu gelişimiz niçin?

Ölmeden ölmek sonsuza ermek peşin,

Biliyordum
Bir gün bana
Geleceğini.
O geciken gün
Bu gündü.

Zerreden küreye âlem hep hakikat.
Bilinse hakikat, kalmaz tende takat.

Al ben’i eline, tutma sırrı yokta!
Her şey O’nda gizli, varlık O’nda nokta.

Önce gitti iyiler, biz kaldık geri.
Her gün doğan güneşle doğamadık biz.
Hırsla yarıştık, boşa döktük hep teri.
Nefsi göz yaşımızda boğamadık biz.

Perde çekti yüzyıllar vahiy asrına.

Şu bir gerçek, ölüm kavuşmamdır benim.
Şu kahpe dünyada bir rahat yok bana!
Fenâdan bekâya savuşmamdır benim.
Yüz-yüz yirmi yıllık bir ömür çok bana!

Hiç ölmem, ölmeden ölürsem ben eğer.

Sesime ses verir bende sesim.
Boşluğum cevaplar: ‘ Neredesin? ’
Ruhuma payitaht bende cisim.
Sıkıysa ‘ Bâkiyim tende’ desin!

Ruhumdan işlevler birer akis.

Bir akşam üzeri
Ben penceremde baykuş.
Anamın hatırası
Ocakta pişer
Gönlüme şifa
Tarhana çorbası.

Alamadım bu gün bir şey kayda.
Ne esinti var, ne de bir ilham.
Alıp kalemi yazsam ne fayda!
Şiirlerim ham, ben onlardan ham.

Satır arasında hep koştum durdum.