Necmi Ünsal Şiirleri - Şair Necmi Ünsal

Mal, servet, evlat: Dünya süsü, cenneti andırış.
Üstüne çöreklenen kibir: Kendini kandırış.


24 Nisan 2005 Pazar, Kartal-İst. 21.12
3+4+2+3+3

Kim demiş sevda dert diye? Vallaha yalan!
Bunu diyenler halt etmiş, sevda bir talan.
Omuzlarda bir ağır yük, o ömür çalan.
Biz hep onunla büyüdük, sen de oyalan!

Sevda gönülde bir yakış, sönen ateşi.

Renkler yağdı sonsuza yıldız fezamdan.
Hayalimin vatanı O’nun gölgesi.
Usum yaka silkiyor cebbar ezamdan.
Bayrak açtı isyanım, esir bölgesi.

Körebeler ruhumda yıldız misali

Takılıyken uzun, keskin bir kılıç boynunda
Solan çiçekleri sevgisiz yeşertemezsin.
Bencillik varsa şom ağızlı fikrin sonunda
Şeytanını bu kör vuruşla gebertemezsin.

Köpükten kamçın da kâr etmez bu gayretine.

Nice suçlar vardır sığmaz vebale.
En geniş zaman dar gelir anlara.
Mazi hep taşıtır yükünü hale.
Eski yüzler siner yaşlı hanlara.

Yosun tutan taşlar bir im kemale.

Çiçek-çiçek
Aç benimle.
Bucak-bucak
Kaç benimle!

Vagon-vagon

Kaldırın gülleri bu alçak, sefil yerden!
Muştu atın ümide, bir kutlu haberden.
Parlayan bir kıvılcım yoksa son seferden:
Ne mal feda edilir, ne geçilir serden.

Kalkarsa güller yerden, son bulur melâlim.

Bastın geçtin,
Görmedin bile beni.
Kaç kere
ayağının altını öptüm.
'Tanımadım seni, kimsin sen? '
Diyorsun.

Hiç asılmaz yüzün.
Ferahlatır sözün.
Sen gelince,
Yerli yerince;
Mecliste güller açar.
Hüzün geri kaçar.

Öç alıyor pörsümüş hisler en beterinden.
Benliğinde şimşekler çakıyor en derinden.
Kalbine yıldırımlar düşmekte kederinden.
Söküldü çınarların, sürüldüler yerinden.

Vurulan darbelerle düştün, yere serildin.