Necmi Ünsal Şiirleri - Şair Necmi Ünsal

Hakikat değişmez, o tek bir cümle.
Çağları kaplayan devasa gerçek.
Uyarım ben ona bütün gücümle.
Geçtiği yerlerde açtırır çiçek.

Nerede derdine zehir içenler?

Seraplarda Mecnun doğarım.
Leyla’yı ararım kum ummanlarında.
Bazen firavunu sarayında boğarım.
Yusuf’u sorarım Mısır zindanlarında.

Arkadaşım, balığın karnındaki Yunus’a;

Bizim oralarda,
Çiçekler yetişmez saksıda.
Ya bir dere kenarında,
Ya bir kaya çatlağında
Askıda.
Veya örme taş duvarında,

Tüm yakarışlarımız hep yükselir arşına.
Kara yüzlerimize mahşerde bak Allahım!
Nasıl çıkarız biz bu günahlarla karşına?
Ham gönüllerimizi aşkınla yak Allahım!

Gufranına sığındık, umarız rahmetini.

Kara gecede mavi boşluklara koşup,
Yıldızlardan bir aşk bestesi çalan benim.
Sevda denizinin dalgalarıyla coşup,
Pembe pembe yanan sevdaya kalan benim.

Deryalarda parlak incilerden bir ışık alıp,

Tarlalar gelincik çiçekleriyle bezendi,
Boyun büktü çiğdemler.
Hayatımda en güzel nakıştı, desendi,
Seninle olduğum demler.

Bu sabah da güneş doğdu sensiz!

Kervan yorgun, yollar yorgun; yorgunluk sevdalara yıkılır.
Kim bilir kaç mecnun yuttu çöllerde, acımasız bu kumlar!
Okyanusta saman çöpü hep titrer, yalnızlıktan sıkılır.
Vuslat yalan! Bu yalanla yatsıya kadar yanar bu mumlar.

Elbet bir gün filizlenir hayata atılan tüm tohumlar.

Ümitlerin sırtında ağır, iri bir yük,
Fırtınalar da horon teper sinelerde.
Sıradağ gibi çile, çok büyük mü büyük!
Aranan umutlar kim bilir nerelerde!

Bu terazi bu yükü çekmez, dizler bükük.

Dağlar bayırlar geçip aştım.
İllerden ile çok dolaştım.
Sellerle günler oldu taştım.
Özlerden bir öz istiyorum...

Haberler duyup çok üzüldüm.

Ayak takılır taşa, bize dünyadan bu şaka.
Korkunç hakikat ölüm, yalnızlığın soğuk yüzü.
Basamak geniş, adım dar; gidilir düşe kalka.
Yedi-yetmiş fark etmez; ölüm hayatın gündüzü.

Özler çamurda cevher, sürek avında hep benlik.