Necmi Ünsal Şiirleri - Şair Necmi Ünsal

Anla kutlu meltemle gelen bu kokuyu!
Çek içine, ruhunda doya doya sindir.
Koy başına nakkaşı ezel bir dokuyu.
Nuh gemisi boş, hayatını ona bindir.

Bil ki bu can durdukça tende ona konuk.

Kan damlıyor tarihten, sahneler kirli.
Tüm savaşların omzunda zalimler tepinir.
Işık perdeli, despot gölgeler kibirli.
Barış kovboyu (!) çocuk katliyle yetinir.

Bir toz bulutu kalkar tarih raflarından.

Fezaya saldım ruhumu şarkı söyleyip.
Kopkoyu maviliklerde hep seyran ettim.
Havaya, suya, ekmeğe elveda deyip
Gizem kokan sonsuzlukta deveran ettim.

Kelebeksi gönlümde bir hafif inşirah,

Ölümün hayatı, işte fani yaşam.
Bu basamaklarda dimdik kalmak tasam.

Ömrün sonu ölüm, sonsuz hayat başı.
Tek olan meydanda mizan mihenk taşı.

Adem ilkin başı, ben geleceğin yaşıyım.
Gelen geçti gitti, sonsuzluğumun başıyım.

Ben de gemideydim, bin üç yüzdü Nuh’un yaşı.
Süleyman’la koydum Beyt-i Makdis’e ilk taşı.

Kul sıkışmayınca yetişmezmiş Hızır.
Kul darda kalınca, olur hemen hazır.

Arama Hızır’ı sakın sağda solda!
Yanında hep Hızır, yürüdüğün yolda.

Senin için en iyisini yazarım!
Kelime kuyusunu tırnaklarımla kazarım!
Sensiz ben dünyaya sürgünüm,
A benim gülüm! ..

Geceler yıkılsa ağırlığıyla üstüme!

Evlerimiz vardı.
Onlar dardı
Ama huzur vardı.
Huzur soluklanırdı.
Geçim konuklanırdı.
Doğal hislerin uyandığı

Yolunda ayağım gölgeme takıldı.
Düştüğüm duruma türküler yakıldı.

Kaçtı gitti tren, gözüm paslı rayda.
Benden çok var ayna döşeli sarayda.

Gönlüm hicran, keder dolu.
Yaktın beni köylü kızı!
Görmez oldum sağı solu.
Yaktın beni köylü kızı!

Seni görmek mubah oldu.