Necmi Ünsal Şiirleri - Şair Necmi Ünsal

Şu fani dünyada O benim
Tek tertibim.
Konuşunca bülbül gibi şakır.
Uzun boylu değil saçı da kır,
Tam benim tipim.
Bir dosta sahibim.

Bak işte gidiyor her sırası gelen!
Ecel hırçın bir ok gibi yürek delen.

Kalanlar acı bir elemle kavrulur.
Mâzi melteminde anılar savrulur.

Bal yaptı arılar petek petek.
Yağmurlarla ıslandı kaç nisan!
Aklandı saçlarım tek tek.
Yokluğuna sanki birer nişan!

Tutarım zamanın hoyrat nabzını.

Güneş fezamın ezelî merkezi.
Arzum hep O’na çağırmak herkesi.

Eritir, yalın bir alazdır güneş.
O’na düşenler hep kalırlar düşeş.

Dağım işgal edildi keskin bir ayazla.
Boyun büktü kardelen, artık çıkmaz oldu.
Safiyeti nasıl da sarmıştı beyazla!
Çağıl çağıl pınarlar artık akmaz oldu.

Paramparça güllerim, doğrandı doluyla.

Hayat pranga ruha, zaman kelepçe.
Ömür didişme küpü, hisler hezeyan.
Dertler kazan dolusu, sevgi bir kepçe.
Sözün gümüşü bir pul, akıl galeyan.

Gerçek, akılda hayret; duygu bulanık.

Susadım, susadıkça çöllere uçtum.
Destursuz seraplarda buldum kendimi.
Sanki ben zincirlendim, en büyük suçtum.
Sonunda Azrail’e sundum derdimi.

Ecelle boğuşurken hakikat geldi.

Ben de tarih olurum, hiç adı konulmamış.
Yıldız gibi kayarak, bu hayata doymadan.
Konaklarım raflarda, hiç el dokunulmamış.
Devam eder şiirim, son noktayı koymadan.

Ben de tarih olurum, hiç yad edilmez adım.

Yaprağın üstündeki katreler,
Bülbülün sesindeki nağmeler,
Sana uzanan bütün cümleler,
Bana seni hatırlatır, seni...

Hep hilalden hilale koşan ay,

Zirvesi hep bembeyaz, eteği yeşil
Cıvıl cıvıl bir dağın ezgisi sesin.
Bütün cümleler kısır, zihinlerde zil
Çalıyor; deryalarda ıslık nefesin.

Sensin bu kırık kalbin son tamircisi.