Necmi Ünsal Şiirleri - Şair Necmi Ünsal

Bir vahşet sardı yeri, toprak canından bezdi.
Adalet Kaf’da yaylar, zalim mazlumu ezdi.

Yağmur, istemez kurak topraklara hiç yağmak.
Gönül adamı deli, halkın gözünde ahmak.

Sırta çıksa fare, tepse, duyar mı fil?
Canım yandı yahu, der mi ordan çekil!
Zarar vermez Rabbe, günah şahsa şekil.
Herkes kafir olsa, yeni nesil kefil.
Dinsiz hayat çile, dinsiz toplum sefil.
Kinsiz yürek cevher, nara Resul kefil.

Vefasız ömürden uçup giden her bir gün,
Daldan kopan masum bir yaprak gibi sürgün.

Döküle döküle ağaçtan her bir yaprak,
Bir zaman gelir de onu bırakır çıplak.

Gündüzlerin simsiyah karanlığında,
En tarumar dert bahçesine
Keder tohumlarını tek-tek saçtım;
Umut filizlerinin
Boy attığını görmek için...

Firarda aklım, kendini dişledi.
Yırttı ufkumu parladı bir güneş.
Meyus ruhuma bir gergef işledi.
Tuttum nefsimle ömürlük güreş.

Sır kapısının anahtarı kimde?

Kurulmuş özlem kalplere,
.....................................saltanat sürüyor.

Mevsimler aynı,
......................gökyüzü parçalı bulutlu.

Tutun denizlerden yakamoz.
Renk renk ışık katın umuda.
Alın her güneşten parlak koz.
Bir cesaret atın umuda.

Bırakın paniği, telaşı!

Yıldızlara baktım.
Bana göz kırpıyordu her bir tanesi.
Aya baktım.
Umutla gülümsüyordu çehresi.
Ben de göz kırptım yıldızlara.
Sabaha kadar sürdü bu şenlik.

İşte bak,
gökkuşağı!
Başka bir adı;
ebemkuşağı.
Yukardan aşağı

At gözlüğü takmakla bazen gerçekler atlanır.
El eşeğine binen, yellenmesine katlanır.


13 Mart 2004 Cumartesi, Danimarka-Køge 15.20 *7+8