Necmi Ünsal Şiirleri - Şair Necmi Ünsal

Yollar yanıyor, ayaklar da haşlandı.
Her bir adımda beyinler lav atıyor.
Güftesi fücur bir şarkıya başlandı.
Şeytan gülmekten hep yerlere yatıyor.

Yanıyor dünya, yükseliyor alevler.

Başlarını gömmüş kör yığınlar kuma.
Karanlıkta tozup da cevher ararlar.
Çarpılmış ayaklar gider uçuruma.
Güneşi vurmağa azimli kararlar.

Ufukları saran rayiha çok enfes.

Ağırladığımız bu konuk geceler sabaha kavuşur.
Karanlıklar alır yükünü, bilinmez bir yere savuşur.

Sevgiler, hüzünler; derin imge damlar sessizce sehere.
Kırılmak, alınmak bırakır sevinci kuytu, loş bir yere.

Buraya kadar diyorsun.
Arkana bakmadan gidiyorsun.
Öyleyse çıkar beni hayatından.
Sil at dünyandan.
Bu da yetmez!
Gönlünden de çıkar.

Yalnız mazi değişmez, bu hakikat çok kesin!
Geleceği yazalım, olsun alın yazımız.
Gel ey nurlu ufkumuz, bekliyoruz nerdesin?
Hep sevgi nağmeleri çalsın gönül sazımız.

Tüm kinleri atalım, hep dostluğa bakalım.

Menfaat bir koltuk gibidir, üstüne çık!
Yükselirsin yüzün ak olur, alnın açık.
Koyarsan başına, ezer seni altında.
Alçalırsın dünya ve ukba hayatında!

Bu dünyaya kapanınca hayat kepengi:
Bir nebzecik soluk kalır sisli tarihe.
Ötelere uzatılır ömrün tüm rengi.
Şamar vurur ak karaya, nefis kerihe.

Kapanınca kapılar tüm alışverişe

Dünya sana mülk olacak sanma.
Gitmeden önce tedbirini al.
Hevesler fâni, sakın ha kanma!
Götürür seni düşlerinle sal.

Zehre şifadır diyerek banma!

Ömrün satıldığı hayat çarşımızda,
En değersiz maden, mat sim-ü zer ölüm.
Her an bitiverir dimdik karşımızda.
Kalanları acı ile üzer ölüm.

Bu acı gerçekle gülen yüzler solar.

Hüzne bürünürüm
Kederde kaybolduğumda.
Darbeler dört taraftan
Kuşatır beni.

Puslu ülkemde