Necmi Ünsal Şiirleri - Şair Necmi Ünsal

Şu koca dağlar hiç yol vermedi.
Yalçın kayaları aşmak çok zor.
Deli gönle aklım hiç ermedi.
Hüzünden sevince taşmak çok zor.

Hasret bir köprü bu kuru çölde.

Niye vururlar kuşları?
Kolayca aşarlar yokuşları.
Dağları, taşları...
Süzülürler korkusuzca ovalara.
Denizlere, ormanlara...

Varla yok arası
Bütün görüntüler hayal mi?
Sen sen misin, ben ben miyim
Nerede kızıl ufuk?
Ümitler birer kuruntu,
Yoksa sevinç melal mi?

Bazen kuru bir ırmağa döner
Yangın alazı yüreğim.
O an,
Kara bir yas düşer,
Zamandan payıma.

Bir dere kenarındayım.
Hep kendimin yanındayım.
Şırıl şırıl akıyor dere.
Kendini yere sere sere.
Kenarında yemyeşil otlar.
Üstünde mavimsi bulutlar.

Verdim her ay dolunayı gecelere hediye.
Dünyama sonsuz fezandan, maviler düşürdüm ben.
Canımı yoluna koydum, seni bulayım diye.
Her gece buz beyazı saf düşlerde üşürdüm ben.

Son güneş en yeni ufkun, senden kaçanlar tutsak.

Gurbetinde kırıldı kolum kanadım.
Umut yaş olup sindi fersiz gözüme.
Sevda yaram deşildi, ben de kanadım.
Elveda hece hece bindi sözüme.

Benliğimde dilleri tutuk isyanın.

Bir yaz akşamı,
Karanlığın koynunda
Bir cırcır böceği
Kendi türküsünü
çalıyor.
Keyfi yerinde.

Dünya köprüsü çöker, tamam artık vadesi.
Son pişmanlık faydasız: Bu, Kur’an ifadesi.

Köprüden kimler geçti, nice ağalar beyler!
Hepsi varır yerine, bâkidir güzel şeyler.

Ben ölünce doğarım, bu hal ben kadar kesin.
Nasıl kesin olmasın? Aksiyim ulvî sesin.

Dünya bana bir köprü, oturup kalktığım han.
Bir gün göçer giderim, sabah kızarınca tan.