Necmi Ünsal Şiirleri - Şair Necmi Ünsal

Çiçek çiçek açar mısın?
Ceylan gibi kaçar mısın?
Gülücükler saçar mısın?
Sevdim seni köylü kızı!

Sen gönlümde açan çiçek.

Ben Uhud’un tozuna bulanmış yorgun bir atım.
Kurumadı asırlardır hâlâ, akıyor terim.
Sevgilerle büyüttüm kalbimi, aşkla donattım.
Ha urganda olmuş ha yorganda, ölüm zaferim.

Yarım kalan hitamsız sevdalar benim kandilim.

Garibim ben bu yaban ellerde.
Hep hasret deryasında yüzerim.
Sıla kokusu esen yellerde.
Hüzne batan şiirler düzerim.

Ufuklarım kızıla boyandı.

Zehir zemberek laflara karnım tok.
İpin ucunu onlara vermem ben.
Şimdi fikirde coşku var, ahlak yok.
Lafı çiğneyip ipe un sermem ben.

Lavlar patladı, kalplerde ateş çok.

Zaman yok, mekan yok fakat O daima var.
Varlığı süzülür aleme petek petek.
Hayat mı? Ölüme atlayacak kadar dar.
Yaşamın hesabı meydanda, gerçek ve tek.

Nice adem oğlu ecel şerbetin içti.

Gül goncana konan katre olayım.
Çeksin sinesine beni yapraklar.
Kefensizlere ak setre olayım.
Süslesin kabrimi beyaz zambaklar.

Günahıma nadim,giryan olayım.

Bu hayatı çalkalar ümit avuntusu.
Dünya denen delikli geniş kalburunda.
Bir kahırdır sevdaya hasret homurtusu.
Çile çile üstüne elem kamburunda.

Tapuladı baykuşlar, bak bu diyar viran.

Krallar bile yalnız gider girerken mezara.
Yeri göğü titretirdi o mağrur bakışlar.
Zulümleriyle muhataptır itaba, azara.
Salkım salkımdır buralardan öteye sarkışlar.
Yeri göğü titretirdi o mağrur bakışlar.

Bu varlık ezelî bir gerçek.
Girilsin gerçeğin bağına!
Gelecek bağırır: ‘ Sünger çek
Ömrünün karanlık çağına.’

Düşerse aniden duruşun,

Yakarım isli fenerleri.
Düşünmem ‘elâlem ne der’leri.
Takarım kafama benden beterleri.
Hemen yüklerim kederleri
Uç uç böceğinin sırtına.
O da konar gurbetlerin sırtına.