Naime Erlaçin Şiirleri - Şair Naime Erlaçin

gecenin nabzı yüksekten uçar
göç yırtığından süzülür zaman
nefesim çekiç
dalar karşıki vadiye

dağ vurulmuş dağ öksüz

Hüznün kara bulutları çökmüştü üstüme. Her şeyin üst üste geldiği öyle zamanlardan biriydi…

Bir dostum kızını; bir büyüğüm elli beş yıllık sevgili eşini kaybetmişti. Yakın birkaç arkadaşım ve sanal çocuğum aniden köşelerine çekilmişlerdi. 8 Kasım, içimde daima engin bir sevgi kaynağı ve onulmaz bir yara gibi yaşayacak olan Buruşuk köpeğimin dördüncü ölüm yıldönümüydü. 9 Kasım ise gurbetteki bir tanecik kızımızın yaş günü. Yıllardır birlikte kutlamak nasip olmamıştı. Üstelik ana-oğul hastaydılar. Aklımın bir yarısı deniz aşırı o ülkedeydi…Yetmez gibi, bir de bilgisayar-modem bağlantım koptu. Canım çok sıkılıyordu.

Ah, kara bulutlar! ... Durup durup nasıl da çöreklenirsiniz bazen insanın üstüne. Ama eski toprağız biz. Alışmışız dik durmaya, aldırmaz görünmeye ve hatta çevremize güç vermeyi sürdürmeye…

hüdayinabit
gelir çoğumuz
hüdayinabit
gideriz bu alemden

dola beni gönlüne

bir vakitte çekilir mandalı
yürek
açılmayan kapı

kilitler kendini öyle

bırakın yüzünüzü seçmesin gözlerim!
kimlik yitiminden tutuklanmasın kimse

sakınmalı yürek kurşun zehirlenmesinden
aksi halde küstürüyor içe akıtılan asit
tırnaklara sıvaşan insancıl bu leke

--sözü attım
--sabrı tuttum…


dilimi soğuttum ak yüzeylerde
sesimdeki sessizlik

........................“aşı tatilinde bir orman
.........................rüyaya düşüyordu ağaçlarına konan kuşlar”*.


yeniden yaratmak için bizi
ormanı aşıladılar önce

yılana terk ettim yaban sesimi
yolum iniş
yol yokuş

yol taşa köle
taş küle

ürkek asmaya inat
kaçakçı yuvalarda
toygarın aradığıdır bilinmeyen

“ölüm bir tohum muydu acaba? ”*

.............“yüzü çevresidir insanın eskir
.................ama yeniler yalnızlığı kendini”*


canavara dönüşen gök saten
enseye salıyor buzdan soluğunu