Naime Erlaçin Şiirleri - Şair Naime Erlaçin

acıklı bir filmden çıkmış bir duyguyla
uyandım sabahın beşinde

tuhaftı gördüğüm düşler
kimse bilmiyordu neler olup bittiğini
yalnızca biri vardı

yine çaktım kibriti
İthaka’nın acılı kadını
bilge hatun
İkarios’un kızı Penelope ey!

nasırlarını göster bana

yolculuktan söz ediyorduk
hangi anda hareketliydik ki

var mı gerçeğin içinde
tezatların kaynaştığı
böyle bir zaman dilimi

usandım eskitilmiş sözcüklerden!

sıradan menevişler
bir çarmıh
ve ikinci tekil şahıs hallerden

Onca karmaşaya rağmen, bir çiçek bahçesi olduğunu unutmuyor evren. Üzerinden bin yıl geçse bile tohumun özünde saklıyor kendini. Toprakla sevişmeye koyulduğunda, güneş su ve insandan beslenmeyi çok iyi biliyor. Yaşama sanatının mucidi o…

Çiçek ise kısa ömürlü… Elle tutulur, koklanır; özenle bakılmadığı takdirde kuruyup gider. Aynı zamanda kısacık ömründe ruhları şenlendirir. Tıpkı unutkanlığı reddeden evren bahçesi gibi… Bir de tinsel bahçelerimiz var. İnsanoğlunun tüm sırlarını gizlediği bu âlemin renkleri, alacalı tonları, bağbanları, yamakları biziz aslında. Şair ise oradaki sesleri duyan, renkleri gören, kalplere aktarabilen biri… Hayatın karanlık yüzünde içimizi eşeleyen, tohumlayan ve evrenle birlikte yaşamını sessizce, belki de bir ömür boyu susarak sürdüren... Yalnızca sözcüklerin kadife eldivenleri ile dokunur bize. Tepelerde, kıyılarda, ruhun koyaklarında dolaşır durur. Bir gün bakarsınız bir dağ lâlesinden esinlenip “gelincik” sözcüğünü armağan eder dizelerinde. Tirşe, yavruağzı, kimyonî, şarabî, ebrulî gibi unutulmuş renkleri ve Yuda’dan erguvan’ı getirir gönüllerimize.

“Şairler ses verir, soluk verirler, evren çiçek açar” diyordu Ahmet İnam.

bir bilgeden
miras kalan
çağrışımlar getirdim bak

son emre kadar al emanetini
kapısına göm gönül çadırının

imtihan ediyor dışarıdaki ürkü
içimde gizliyorum kayboluşları
geride bilinmezliğim kalıyor

siz yoksunuz
yoktunuz

indim
bekledim

güneş ah!
bir kez geçti
üzerimden

sessizce gelen
susmaya gitti
sorgusuz
sualsiz
yanıtsız

bir yerden sonra
kendini yazar hikâye
hayatın halleri böyle
ne yapacaksın

bunca acının tek ödülü sen