Naime Erlaçin Şiirleri - Şair Naime Erlaçin

...göl kenarında başlar kurbağa masalı...

anlayana dili var
su birikintisinin
dağ yankısına benzer
keskin

Sıkça kullandığım bir cümle var.

“Masumiyet bir kez kaybedilir! ”

İkinci bir şansı olmaz insanoğlunun.
İçindeki çocuktur ebediyen giden…

nerede arayacağım kendimi

aldatıyor rüzgâr
kandırıyor
savuruyor külleri dört yana
sarsılıyorum dik yokuşlarında şiirin

yargılanmasak da olur!
burası
“ceza sömürgesi”*
metaforların uçurumdan çekildiği

suçlu değil

-Erdal Öz anısına

dilimdeki kemiktir elini tutan
kızışmış sözcüklerin
masumiyeti dibe sürüyen taşlar

iktidarımız çalınıyor kapı aralarında
ödül koyacaklar kellemize yakındır

kimlik mi sorulur
tarih kadar eski bir milletten
soruyorlar işte!

Tül perdenin arkasından dışarıyı izliyorum. Hava oldukça aydınlık. Güneş bulutlara gizlenmiş de göz kırpıyor gibi. Beyaz tanecikler uçuşuyor etrafta…

Kar geldi, biliyorum. Hani şu dört gözle beklediğimiz, mevsimin ilk karı…

Söğüde baktım. Yemyeşil duruyor. Budamışlardı üstelik. O da benim gibi, kırpıldıkça güçleniyor sanki…

duvara konuşmanın
anlamını çözmeden olmaz!
kışa durmuş
orman sabrını öğrenmeden

bir ses var içimde

iyi huylu bir yaratığım
bildiğin gibi

hiç kızmam mı sanıyorsun
elbette
ben de insanım

kaderiydi rahmine sığınmak döllerken taze bir can
ve sürgit döllemek kendini
özgürlük arardı aşkın sesinde
Nuh tufanından beri bir ağaç gölgesinde
mevsimleri beklerdi sevginin nefesinde