Naime Erlaçin Şiirleri - Şair Naime Erlaçin

anlamıyorum
ruhum neden bu denli yaşlı!
geçmişle muhabbet oysa
tek çıkmazı

kaderim

rüzgâr tozuna karışır kuş ötüşleri
içimde yetim bir garipseme
durduk yerde çatılır tüfekler
yonca açmaz
küskünlük serper künyesizliğine

doğru bir duruştan kalan acı bu
rüzgâra direnmek
ve suya
ve hırçın dalgalara
kendi kıyısında korsan olmak gibi bir şey

döküldü minesi sözün
yazmam gayrı
ya varsın bu alemde
ya hiç!

bir borcum vardı

pusu kurar şark çıbanına buğulu akşamlar
turkuaza özenir
batıkları görmezden gelen Batı
İskenderiye kapısında canlanır gelişler...gidişler
Fenikeli tacirler ve Kartaca soyluları

şair
beşerin sisli gölgesi
sorumlusu insanın
aşkın zekâtı
fitresi

düş aynası tuttunuz
da kendinize
mağrur bir şımarıklık asıldı
suretinize

ölümden ağırdır

söz konuşur
biz susarız

ufalır lokma
çetinleştikçe yolculuk
su ile ekmektir azığımız

geçmişin rüzgârları yürüyor içimde
fırtına ezberliyorum
karanlığa atılan bir çığlık sesim
bir bağırtı

karıştırıyor devasa kepçe ne varsa

sen!
güneşin altın tayı
bakır rengini taşıdın durdun
sonsuz bir yolculukta

yollarda çoğaldın