Naime Erlaçin Şiirleri - Şair Naime Erlaçin

ve sığınılan
son limandı el yazmaları
teni yalayan alevdi tarihin nefesi
taşbaskılarda tutuşurdu karasuları

kan damlardı divitten

gündüze salıyorum gecenin cinlerini
yaprak yiyorlar
kibirli
özünü bilmekten oysa
ne bir eksik
ne bir fazladır bilgelik

alo Yalıkavak
alo halk plajı
hazır et sofrayı
birlikte yiyeceğiz kafaları

neyim mi var:

çok şey olacak çağdayım
olduklarımla
başım bir hayli dertte
olamadıklarımın bilincinde

bilmem ki büyüdüm mü

gözlerinde alevlenir gözlerim
tecellim olursun böyle anlarda
tek tesellim

ucundan tutmasan
bilmem nasıl kalkardı bu yük

Enis Batur’un aşk üzerine yazılmış bir denemesini* dün yeniden okudum. Bugün oradan edindiğim izlenimleri özet olarak ve kendi penceremden size aktarmaya çalışacağım…

Aşkı anlatmak ne haddimize! ..
“Dalı öncesizlikte aşkın / kökü sonrasızlıkta…” diyor M.Celaleddin-i Rumi…

Konuya ancak kıyısından köşesinden dokunabiliriz. N-boyutlu ve tanımlaması henüz yapılamamış bir şeydir aşk. Olsun! Yine de herkesin kendine göre bir fikri vardır elbette. Tıpkı sorular gibi….

dün düşmüştüm
bugün dineldim bak!

hangi alıcı kuştu isyana kışkırtan
hangi riyâkarlık
ve silsile-i ihanet göçer gözlerde

uzun bacaklı tayın
ihtişamlı koşusunu banardık
tedirgin akşamlara

talandan korurdu çadırlarımızı
taze bir umut muştulardı

çünkü çıplaklıktır en kısa tarifi güz’ün
birileri mısraı hançerler bu mevsim
sarı hüzünlere soyunur bir başkası

hangi nehir sevişebilir hemcinsiyle
denize varmaksızın

hayalet bir kent onarılıyor bozkırda
aynalar ruhumun mihenktaşı
yeşilin özlendiği
maviye sığınılan kara gün bu

düş imgeler tutuşuyor parmak uçlarımda