Naime Erlaçin Şiirleri - Şair Naime Erlaçin

Şiir severlerin hoşgörüsüne sığınarak bugün kendimi düzyazı ile ifade etmek istiyorum. Canım yanmış, kalbim kırık ve gerçekten çok üzgünüm. 'Düş Dünyası'ndaki bulutlardan yeryüzüne inme vaktidir bugün....

Türkiye'me bakıyorum bir tepeden. Ve gördüğüm manzara beni sadece mutsuz kılıyor. Bir yerde hata yapmak doğal ve insancadır aslında. Ancak hatalar üstüste gelirse, 'neler oluyor? ' diye de sorarlar adama. Popülasyonun %75'inin beklentiler içinde hayata sarılmış; 30 yaş sınırı altındaki gençlerden oluştuğu bir ülkede neden sürekli hayal kırıklığı ve umutsuzluk veriliyor bu insanlara?

Sağlık ve eğitim hizmetlerinde nitelik ve niceliksel açıdan sınıfta kaldığımız apaçık gözleniyor. AB'ye uyum yasaları çerçevesinde, hukuk sisteminde zaten doğru dürüst oturmamış olan taşları tümden yerinden oynatmışız. Ekonomik çalkantı ve krizlerden; iç-dış borç sarmalından; yeterince üretememek, ürettiğini tüketememekden; dengeleri giderek daha da hızla bozan adaletsiz gelir dağılımından; hantal bürokrasi tarafından yaratılan hizmet sorunlarından; hamaset söylemleri ile ülke yönetmeyi hayal eden anlayışlardan ve sonuçta namerde muhtaç olmaktan başını alamıyor Türkiye'm....

gökyüzü firarisiyim
“hakikati arayan adam” peşinde
o arıyor
ben kaybettim
çekiliyor cereme öyle ya da böyle

labirentte geçti hayat
engebeli coğrafyalarda
koştum
düştüm
bilendim
rüzgarda havalandı düşlerim

gürlüyor yukarısı
göğün kölesi oluyorum
sağanak oluyor
toprak oluyor
suyla büyüyor
suyu kucaklıyorum

uçan kuşun teleğinde
pusulasız bir teknede
bir sen vardın
bir de ben

limandan toplardık kaybolmuşluğumuzu

yeniden doğmak gerektiğini hatırlatıyor
bulutta saklı eskimiş ay
korkuyoruz güneşin yaşlanmasından

ruhun kuş sürüsü tedirgin
ağır mirasından ürküyor ebegümeci dudaklar

-ilk soluk alış....ve kum saati akar...

dik yamaçlar
patikalar
sokak aralarından çıkılır yola
böylece

konuş ayna!

nedir bir adım ötesi
kuşkuları yok eden
tam teslimiyetin

elinden kayan “zaman”dır
henüz yakalayamadığın
yitirme umutlarını!

güneşin ufku öptüğünü görüyorsun
sönükleştiğini dağların arkasında

yok ki bir anadilim
şöyle evrensel
dilleneyim de anlasın herkes
var da
yok aslında!