Naime Erlaçin Şiirleri - Şair Naime Erlaçin

gündüz dolunayı özlerim
gece
güneşi

zalim bir kedinin
tırnak yarasıdır yaşam

kendime kalabalık
kendinize kalabalık
kendilerine kalabalıklar

tenhâlığın kuyu başında
yapayalnız

koptu bir tel
sustu şarkı bülbülün dilinde
bozgun
kara bir sessizlik
eskimiş resimlerden solgun yüreğimde

ey koca ceviz ağacı!
çoktandır hasretim gölgene

hışırtına kulak vermemişim
başımı dayamamışım göğsüne
dertleşmemişim seninle

hüzünlü bir şarkı bu
nağmeleri
beynimde savrulan

mutlaka yazmalı son şiiri
o mahur bestede ağlamalı

ben seni anlamam
anladığımı sanırım sadece
uçurtmanın ipi kopmuş bak
savruk bir rüzgâra bırakılmışsın

yağmura

mağrurdum silerken terini
vahşi atımın
sıradandı dik başlılığım
yangın yeriydi yürek

eyeri bir ben kuşandım

geceler
yiğitlerini gömdüler
ölü solungaçlı aşk emekçilerini

kurşun askerleri

yaprakdöker bir kabus kapımda
siyahi acılardan

canım yandı yine
dağlandı etim
düş'e çekildi silah

bir elinde aşk iksiri
ötekinde nefret zehri
vah ki kalbi
cehennem yeri!

tercihi intihardan yana