Naime Erlaçin Şiirleri - Şair Naime Erlaçin

duydum ki bedelsiz duygular eşliğinde
tek kişilik hücrene kapanmışsın
pusula hüznü gösterirken
acıya vurmuş ibre

onca aşktan

kopartsam hüznünü yatırsam göğsüme
tutsam ellerini yok etsem bu dönme dolap duyguyu
üşüyen ruhuna yağmur olsam
tomurcuğa dursa tenin

işte o zaman kıskanırdı bizi depremler

zakkum çiçekleri açar tedirgin saatlere
esnemeleri yitirir uyku
acıya sağılır ağuda eriyen an
bırakılır ilk ünlem akşam alacasına

sorgulanır hayat

fikrin güzündedir yazmak
olgun hüzünler büyütür
eskimemiş
durağan sularda
yorgunca bir melâle varmak

nerdesin terazim
gel tart şimdi tartabiliyorsan

okkası eksik
okkası fazla

yüreğimde bir çocuk vardı benim
özenle gizlemiştim oraya
korurdu canımı örselenmekten
yaşamca hırpalanıp berelenmekten

belli ki yeni doğmuş taptazeydi

her kadın
her erkek
her tutku
birbirine benzer

benzemeyen

biter mi şiir
bu serüven
bu hüzün

mekân: küçük bir oda
masa başında göçülür başka bir dünyaya

sorgulamış birisi insanoğlunu
yaşı benim sorgulama yaşımdan küçük
ama iyi etmiş aferin!
ömrünü böylece tüketir gider

bu da başlı başına bir iş doğrusu

bir düş gördüm dün gece
sevgiler üşüştü düşüme

açıldı gökyüzünde mavilik
astım yıldızları
eski yerlerine