Naime Erlaçin Şiirleri - Şair Naime Erlaçin

her dize
bir veda şairden
eksilmenin diğer adı

aşk mı sebebi
acı mı, bilgelik mi

ey kaçak yolcu!
yepyeni bir güne sıfırdan başlarken
nereye gizledin
sesine sindirdiğin ağır yükü

rüzgâr çanları sakladın gözbebeklerine

gül dalında
dilara bir sevda anlatırdı
sussa hüzündü kalbe
konuşsa dili dolaşır
lakin
muzır ve dilbazdı

kıyametinle dikil karşıma
boşluğun kulağıyım ben
sesler dinlerim boşluğunda

kanayan bir gelincik konsun düşlerime
istersen ağıtlar bırak

ışığın yüzüne vurmuş çocuk!

hangi yürek ağrısını anlatırsın
hangi
ay çarpmalarını

söz
bir güvence
kapıya dayanmamış alacaklı
yarınlara

tutkunun gücünden

Sözcükler bir dil oluşturmakla kalmaz. Onların da kendilerine has ve evrensel bir dilleri vardır. Sözcükleri bozmak, anadili kaybetmekten de öte bir şeydir. Bu aynı zamanda, yüzyılların eleklerinden süzülerek gelmiş tarihsel mirası ve nadide bir güzelliği hoyratça hırpalamak anlamına gelir.

Arapça, Farsça, Kürtçe, Türkçe, Fransızca, Latince, vs. olmaları hiç fark etmez. Asıl olan onların ne anlatmak istediğidir. Budanır veya değişime uğrarlarsa eğer, yüklendikleri anlamı bize taşıma özelliğini tümden yitirirler. Onlar yok olurken, bilgi eksilir ve sonuçta biz çoraklaşırız. Sayılar ve dili oluşturan harflerle sözcükler bütün şifrelerin anahtarı olduğuna göre, bu durumda tek bir harfin kaybolması bile çok önemlidir. “Sıfır”ın kaybolması gibi bir şey bu...

Düşünsenize “sıfır”sız ne yapardık biz? Sözcüklerden şapkaları kaldırmaya benzemez bu iş. Başta iletişim ve finans sektörü olmak üzere pek çok iş alanı çökerdi. Dilde ise çöküş daha sessizce ve derinden gerçekleşiyor. Ve bir gün, önünde sonunda gümbür gümbür patlayacak.

“adım kadın” demiştim
dedim de “lal” oldum
“giryan” oldum
neler olmadım ki!

dedi:

çöl bir yalnızlık
buz bir duygu
çarpıştılar

devasa bir girdap doğdu
kainatı içine düşürdüm

kayıplara koşut yıkıntı kapıda
yetmiyor boşluğa haykırmak
yetmiyor nafile çaba

önce kaptanlar gitti
dümensiz yolculuğunda ömrün