Naime Erlaçin Şiirleri - Şair Naime Erlaçin

geriliyor kırılası ipler
insan yalnız
aşk yalnız
âşık yalnız

dostluk

kıyılarım ey!
neden
bu kadar yalnızsınız

takvime yazdım
bir tomurcuğa sözüm var

lodosa dönüyor karayel
yaşlılar huzursuz
yel sert esiyor kentte
zorlu bir poyrazda imbat kokuyor gönlüm

“sevgi kadar sıcak” inliyor bir reklam

bir mektup alacaksın bugün
yakamozlar bırakacağım gözbebeklerine
yirmi dördü vurduğunda saat
sıkıca sarılmalısın üşümelerime

unutmalıyız

konuşmalı ademoğlu
anlatmalı günahları bir bir
ağlamalı

kalp sancısı diner belki böylece
yoksa unutmalı mı tümden

çocukluğumu bıraktığım
uzak kentte üşüyor kalbim
tanıdık bir ağrı yapışıyor yüreğime…

palmiye topluyorum nehir ışıklarından
renksiz bir cibinlikte hapis yeniyetmeliğim

yunmadıkça gayya kuyusunda
suyunda bir kez yosun tutmadıkça
bilemez insan
yüreğinde açan kış veya
yaz yeşili midir tetik çekildiğinde

gülüşümde kekik kokusu
taşıyacağım size dağlarımdan
ruhumun gizli saklı
koyaklarını okutacağım satır satır

özgür yeleli meleklerin

aşkın kapıyı çalışı var hani
habersiz düşmesi eşikten
erguvan nağmelerde titreşen
kırılgan ateş
bir keman yayı
gergin hikaye

düşünce üretmeli ıssızda
düşler sancılandığında
çelikten dokunmalı yürek
eskimemeli kuytuda

suyla beslenir toprak