Melih Coşkun Şiirleri - Şair Melih Coşkun

Dünya da yazılmış en güzel sözcükler bile bir düşü gerçek yapmaya yeter mi? Kerem yandığı için Kerem olmadı mı, Aslı böyle sevildiği için bitmeyen bir düş…

Korkaklığımı bağışla, konuşurken sustuklarımı yazarak bağırabiliyorum ancak sana. Ne desem eksik kalacak biliyorum, gözlerim gözlerine takıldığında…

İlk defa dinlenen bir şarkının kalbimin bütün ezberini bozması gibi çıktın karşıma. Berrak bir suyun akışıydı çocuk bakışların, hani uzatsam ellerimi bir akıntı alıp sürükleyecekti aklımı sularına…

(Bitmez çiçeğin hasreti toprağa,
Camdan vazolar içinde hapis olsa da...)

Kurumuş bir tarlanın
Buluta türkü yakmasıdır bu anlatılan
Ve bulut anlayamaz hiçbir zaman bunu

Sarı saçlarını gecenin karanlığına savurup giden
Hayırsız bir sevgili gibi
Sırtını dönüp gidiyor bize yaşam
Kimi sevmeye cesaret etsek
Sonbahar yerimizden vuruyor

Büyük bir hevesle başlayıp ta
Nasıl bitireceğimizi bilemediğimiz bir cümle gibi
Uzayıp gidiyor hayat.
Sonunu hayal etmek bile istemediğimiz
Ve acemi bir çocuğun tedirginliğinde
Sürekli imla hatalarıyla ıskalanmış

Kavruk kalmış çocukluklar yaşadık
Anlatım bozukluğundan
Anlaşılamamış baharlar...

Hani sen diyorsun ya;
yine başka bahara kaldı yaşamak

Acının dökülebildiği tek bir söz yok. belki de yanlızca hüzündü bir şiiri yazılabilir kılan. Boğazındaki düğümün çözülmesi gibi ansızın, bir türküye eşlik ederken yağmur rengi kanayan göz pınarların...
çoğunuzun başınıza gelmesini hiç istemediklerinizdi, benim kendi kalbine sürgün kafamın düş diye büyüttükleri...
beklemekten vazgeçince sevdiğini sandıklarından da vazgeçiyordu çoğunuz. Bir aşkı gerçek kılan imkansızken de sevebilmekti oysa.
umutsuzluğu anlattı çoğunuz sürekli, üç beş deli diyerek küçümsediniz özgür bir ülke düşümüzü. Ben size inat sosyalizmi de çok sevdim, bütün imkansız dedikleriniz gibi...
şimdi unutmak uzak dursun benden ne olur...
bir acı daha hüzne dönmese ne olur

Bir düşü vurulurken gördüm ben
Çığlık çığlığa
Onun için çıplak gözle bakamam hiçbir kırmızıya.
Duydum insan olmanın sancısını
Göğsüm parçalanmış bir kaya parçasıydı
Kızgın güneşin altında.

Bu dünyada iyi insanlar da var kardeşim, tıpkı senin gibi. Yanı başında akıp giden hayata seyirci kalamayan... Ama senin iyi olman dünyanın iyi bir yer olmasına yetmiyor. Tıpkı birini herşeyden çok sevmenin sevilmene yetmediği gibi...

Sıradan insanların acısız hayatlarına özenebilirdin halbuki. Başını sokabilecek bir dam ve birkaç lokma ekmek ömrün boyunca mutlu etmeye yetebilirdi seni. Aşkın dünya yüzünde varolduğunu düşünüp, yokluğunda büyük acılar çekmezdin. Merak edip, üzülmezdin tanımadığın bir adamın iç geçirmesine... başucunda bir radyon olmazdı mesela heyecanla çalmasını bekleyeceğin en sevdiğin şarkın da olmazdı... O şarkının notalarına binip dolaşmazdın yurdunun devlet girmemiş topraklarını...

Demek ki canım kardeşim, sadece bunun için seviyoruz acılarımızı. Yıllar sonra çalan telefonun ardından yürek dolusu ağlayabilmek için. Yüz yıllar önce yazılmış kitaplardaki mutlu dünyanın hayalini daha iyi anlayabilmek için... karanfil kırmızısının, gün batımının ve sözlerini anlamadığın aşk şarkılarının bir anlamı olsun diye hayatımızda...

Bir tek ses
Bin yeni şiir demek
Bin çocuk cehennem yürekli
Ölseler de savaşırlar tarihin acımasızlığıyla
Bin çocuk mısra döker geceleri.

güzel günlerden başla yine yaşamaya
unutsun yüreğin
ölümü ve ayrılığı
bak yarım duruyor hala
heyecanla okumaya başladığın kitap
eksik şiirler kanıyor sayfalarda