Melih Coşkun Şiirleri - Şair Melih Coşkun

Şiir dediğin bıçak yarasıdır
Durup durup kanayan
Her kanayışında mürekkep olup
Binlerce dizeye savrulan,

Şiir dediğin,

Kaç gece
Yüreğimin elleriyle
Çiçek topladım sana Samanyolu’ndan.
Oysa sen bilmedin hiçbir zaman
Gün ışığına nasıl düşman olduğumu
Seni alıp sakladığında yalancı maviliğine

Biliyorum ne desem eksik kalacak
Dünyaya ve sana dair
Biliyorum gözlerimin ardındaki ‘sen’i göremeyecek kimseler
Sustukça daha da büyüteceğim seni içimde

Sana söylediğim son söz

Uykusuz gözlerimdeki kırmızılık,
Beni şiir yazmaktan alıkoyan ruhsuz gece,
Susma temiz kalan yanım benim
Susma ey insanlığım benim
Konuş,
Susmak için sonsuzluk kadar çok vaktin olacak

Sakın sorma bana kendine sürgün yüreğimin kederini. Acıyı bu denli sahiplenişime mantıklı bir sebep bulmak öyle zor ki...
Öyle zor ki güzel çocuk, acı tebessümümü büyük şehirlerin yalnızlığa bırakıp bir ıhlamur kokusunun peşine takılıp gidebilmek.

Kendimi bildim bileli boğazımda bir yumruyla dolaşıyorum. Saçları bir kez okşanmayan bütün çocuklukların yasını tutuyorum her gece. Omuzları çökmüş her babanın kederini taşıyorum omuzlarımda...

Senin suçun değil çocuk, deniz kıyısında bir martının gözlerine bakıp hayata dair cümleler kuramayışın

Şiirimin anayurdu yalnızlık,
Unutmadım gülümseyişini
En yorgun akşamlarımda

Cam kırıkları içindeyken göz bebeklerim
Kayıpken beynimin sol yanı

Şiirinin sandalına bindim bu akşam
Al götür beni yine sularına,
Yüreğim uslanmaz bir çocuk
Haydi uslandır beni

Dalıp dalıp kaybolmayı özledim

Sevinçlerden payımıza
Hüzün çıkartmak bizim
Biten her güzel şeyde doyasıya ağlamak
Gülmek,
Her şeye yeniden başlarcasına

zordur benim sevdiklerim, kafamda kurduğum binlerce cümlenin en kısasını bile kekelemeden söylemeyi beceremem hiçbir zaman... bir şarkıya sığsın isterim, ya da dünyanın bile durduğunu sandığım saniyelik bir bakışmaya...

tesadüf değil gerçekten de, her eylül, uykularımın altüst olması, rüyalarımda gördüğüm mutlu günlerimin sadece şiirinin yazılması... ve kalbim bir göçük altından çıkartılıyormuşçasına uyanmak gelen sabaha...

Hep böyle değilmiydik büyüsek de bir yanı çocuk kalan.. ne zaman gerçekten sahip olduk ki kaybetmekten çılgınca korktuklarımıza...

Yürek vezninde yazılmış şiirlerim var benim
Her hecesini şehrin sokaklarına
Tırnaklarımla kazıdığım.

Buğulu gözlerimde tutuşurken dünyalar
Tersine dönmeye başlar birden