Melih Coşkun Şiirleri - Şair Melih Coşkun

paylaşmak isterken her bir kırıntısını soframızda kırılan ekmeğin
kalbini milyonlarca milyarlarca bölüşmenin
bütün kitaplarını okumuşken sabahlara dek
aşk nasıl bir bencilliktir sevgili?

Bende kendi acılarıma ağlayacak kadar
Yürek kalmadı.

Başkalarının acılarına sığınıyorum artık
Kurtulmak için kendi acılarımdan
Başkalarının acılarına ağlıyorum

Bahar geldi işte
Güneş ısıtır sanırdım her newrozda
Anladım ki
Karda yağarmış bütün cemreler düştükten sonra gönlüme
Ve sadece insansız coğrafyalarda yapılıyormuş artık bütün devrimler
İşçiler izinsiz bir sevda yürüyüşünden hükümlü

Bazı insanlar vardır.
Cefa çekmeye gelmişlerdir bu dünyaya,
Hiç hak etmedikleri halde
Sefa sürerken birileri.
O da öyle birisiydi
Çile çekerek, ezilerek yaşamış bir çınar ağacı

Ben bir dalgayım
Mahpushanenin duvarına çarpan
Yüzüm bulut griliğindedir,
Sesimi tanırsın benim yüzyıl öncesinden
Benim, göğsünün duvarında yosunlaşan.

Denizi seviyorum
Sularında boğulsam da
Çığı seviyorum
Karları altında kalsam da
Seviyorum sizi ey insanlar
Beni hiçbir zaman anlamayacak olsanız da...

Beni kendinle yalnız bırak
Bölme sensizliğinde büyüttüğüm hüznümü

Unutma ki
Her şair yalnızlığına sevdalıdır en çok...

(Uzaktaki yakın dostlarıma)

Şimdi bir parça İstanbul bağlayıp
Beyaz bir güvercinin kanadına
Uçurmak vardı çok uzak diyarlara
Yedi tepesinde

Düşüncem
Düşümdendir benim
Düşerim
Düşlerken imkansızlığı
Düşümde kurduğum ülkenin
Arka sokaklarında…

........İlk önce farkına varamadığım ama sonradan gerçekten dostum olduğunu farkettiğim insanlar da oldu hayatımda, dostum bildiğim ama sonradan sadece arkadaş olduğunu farkettiğim insanlar da...

.......Eksik bir çocuktum ben. Bilmezdim mesela bütün çiçeklerin adlarını ve kokularını…
İnsan kusurlarım vardı benim de hepiniz gibi.
İnsan kusurlarım vardı her soluk alışımda insan olduğumu hatırlatan.