Melih Coşkun Şiirleri - Şair Melih Coşkun

Uyan artık
Yok artık yalnız senin için yaratılan
Ve senin için dönmüyor bu dünya
Ve ne olursa olsun
Durdurmayacak dönmesini
Tükendiği an senin için tüm vakitler...

Şair olmak,
Ne garip şey
Duvarlara kanayan yarandan
Sızan kanlarla yazı yazmak gibi,
Akarsu üzerine resim yapmak gibi,
En büyük acılardan

Sahip çıkmak istiyorum
O yaralı ruhuna
Gel bul beni
Sürgün yüreğimin uzaklığında.
Bizim için yazılmış bu kader baksana
Eksik kalmış neyimiz varsa

Sen bir şehrin gözyaşlarını saydın mı hiç
Esmer yüzlü bir direnişçi gezinirken uykularında

İçimde talan edilir bir şeyler
Ve her zamankinden beterdir
Tepemdeki gri bulutların hıncı

Acılar mıydı büyüten yüzünü
Hep çocuk kalmak isterken
Toprağın kuruyan yüzümüydü
Yaz sıcağında
Böylesine çatlatan ellerini

Öyle bir özlemdi ki bu
Ne suya benzerdi
Ne de ormana.
Yalnız bir an için
Koskoca bir ömrü harcayabilirdi belki insan
Vazgeçebilirdi bütün anılarından

Rengarenk yaşıyoruz
Mavi tulumlu adamlar
(belki denize dalıp uzun uzun, hiç iç geçirmemişlerdi)
Üç kuruşa yıkıyorlar kirlenmiş ölülerimizi

İnfazlar sarıyor moraran boynumu bir kolye gibi

Özlüyorum seni ey yaşamak
Özlüyorum seni
Dur durak bilmeksizin
Özgürce koşmak düzlüklerinde
Sonra yorulmak
Ve daha ölmediğini anımsamak

Rüyamdan düştüm
Paramparça oldu düşüm
Bir daha uyumak istemiyorum
Bir yanım dünyada kalsın istiyorum
Bir yanım daima uyanık

Ne mutlu bize üstat
Ne mutlu ki
Daha büyüğüz acılarımızdan

Böyle yenmeyi öğrenmiştik yenilmeyi
Böyle sevmeyi öğrenmiştik