Melih Coşkun Şiirleri - Şair Melih Coşkun

Şairim,
Şiirim kafa tutuyor sensizliğime
Üstat vuruyor sazın teline
Saz ağlamaya başlıyor...

Ey şair,

Örgütlendi kelimeler
Cümleler kıta kıta, bölük bölük
Fısıldaşıyorlar aralarında
Anlatıyorlar birbirlerine yaşanmayan ne varsa
Ne kalmışsa söylenmeyen
Şifreliyorlar hayatı

Sadece görmek istediğindir
O son adımını bekleyen derin uçurum
Bir hayallik mesafede
Yeşil bahçeler eskiyor
Gürül gürül akıyor yanı başında
Yıllar boyu gelmemiş olsa da sesi kulağına

Çınlayacak kulakların
Bir okulun
Müsamere salonunda anılırken adın.

Yüzlerini bile görmediğin binlerce insanın
Diline dolanırken

Şairin karanlıkla sevişmesidir
Gece yarıları.
Hesap sormasıdır kendine
Söyleyemediği her aşk için,
Her şiir için yarım bıraktığı.

Sen olmasan hangi bulut ağlar kederinden
Hangi toprak susuz kalır
Hangi çiçek büker boynunu ey can

Şu koca evrende
Bir küçücük nokta

Sana sevgili demek kolay mı sanıyorsun
Sevgi sözcüğünün içini doldurmak
Dünyanın en ağır işçiliği bilmiyorsun…

Öyle ki;
Seni seviyorum diyebilmek için

Vakitlerden bir Aralıktır şimdi
Araladım yüreğimi
Kimse uzatıp kafasını bakmadı içeriye
Bir çığ gibi büyüyor içimde yaşamadıklarım
Söyleyemediklerim
Barajlara takılmış azgın nehirler gibi bugün

Bir adam yürüyordu
Eskimiş asfaltında şehrin
Bir seyyar satıcı,
Bir baba,
Kafasında yuvasının yarını
Yürüyordu yolları yararcasına

Bir serseri kurşun gibi ömürlerimizde
Savrulup gidiyoruz
Yolların nereye çıkacağını bilemeden

Belki o serseri kurşunlarla bitecek olan ömürlerimizle
Terk edip gideceğiz bütün sevdaları